در بخش اول گفتیم :” ریشه ی پیدایش سبک های کاراته در اصل، تقریبا یکی بوده است. در بررسی های امروزی معمولا هسته ی اولیه فنون رزمی را در چین و به دو دسته ی شمالی و جنوبی تقسیم بندی کرده اند، سرزمین های جنوب چین سرشار از رودخانه، کشتزارهای برنج و مناطق باتلاقی بوده است و بیشتر رفت و آمدها و جابه جایی افراد توسط قایق و بلم صورت می گرفته در حالی که تا کمر در آب بوده اند فعالیت میکردند.”
امروزه در اشکال جدید سبکهای کاراته، نشانه ها و گرایش هایی به هر دو شاخه ی شمالی و جنوبی و یا با درصدهایی متفاوت از هر کدام میبینیم و یا ترکیبی از هر دو شیوه پیدا می شود. اساتید بزرگ با الهام گرفتن از هر دو و با نگاهی دقیق تر به یکی از آنها، سبک خودشان را ابداع و پایه گذاری کرده اند.
جدا از روش های رزمی چینی، کاراته در اوکیناوای ژاپن شکل گرفت. از کاراته ی اوکیناوایی سه گروه اصلی شوریته، ناهاته و توماریته به وجود آمدند. سرآمد دسته ی شوریته سبک شوتوکان به رهبری استاد گیچین فنوگوشی است و از ناهاته سبک گوجوریو به رهبری استاد ((میاگی)) و از توماریته، سبک شیتوریو به رهبری استاد مابونی به وجود آمد. این قضیه به سالهای قبل از جنگ جهانی دوم باز می گردد. در پنجاه سال اخیر سبک های گوناگون و متفاوتی با نگرشهای دیگر از دل این سه سبک اصلی پیدا شده اند. که این امر، خود، نشان دهنده ی بالندگی و تحول فکری اساتید بزرگ کاراته است.
همان گونه که عنوان شد امروزه کاراته دو گروه آزاد و غیر آزاد تقسیم بندی شده است.میزان استقبال از سبک های آزاد در سراسر جهان و مینطور کشور خودمان بسیار بیشتر از سبک های قدیمی کاراته است.
تحرک – پویایی – هیجان انگیز بودن – عدم آسیب دیدگی بدن، بخصوص صورت، بالا رفتن قدرت بدنی و توان جسمانی همگی از عوامل محبوبیت فزاینده سبک کیوکشین کاراته است.
[…] ادامه دارد … […]