تفاوت کیوکوشین با دیگر سبک‌ها

بیشتر سبک ­ها کاراته از اصول پایه ا­ی یکسانی استفاده می­کنند مثل؛ درجه ­بندی، کمربند، لباس سفید، احترام (اوس)، ایستادن­ ها (داچی) ضربات، دفاع و…. ولی تفاوت آن­ها با یکدیگر در چگونگی به کارگیری این اصول می­ باشد.
اصولا سبک ­های کاراته را به دو دسته ایپون و توپن یا غیرآزاد و آزاد تقسیم­ بندی می­کنند. کیوکوشین یکی از سبک­ های اولیه و اصلی گروه آزاد (اوپن) است. در سبک کیوکوشین  توجه زیادی بدنی و استقامت جسمانی وجود دارد. از این رو بعد از گذشت چند سال هنرجوی کیوکوشین دارای اندامی تنومند و عضلاتی بسیار قوی و قدرت بدنی زیادی خواهد شد. البته علاوه برآن تمرکز ذهنی، ادب و احترام، تواضع و فروتنی و دیگر مفاهیم برتر انسانی و اجتماعی به­ طور مستمر تمرین و آموزش داده می­ شود. به­ طوری که در مقیاس عملی افراد رده بالا، کسانی که مدارج عالی را در کاراته دارند، از شخصیت اجتماعی قوی و اعتماد به­ نفس برخوردارند و دارای اخلاق نیکو و رفتار پسندیده هستند واکثرا در موقعیت ­های اجتماعی خودشان موفق و غالبا دارای تحصیلات دانشگاهی بوده و از درک و شعور قابل قبول­ تری برخوردارند.

در تجربه و عمل ثابت شده افرادی که به ورزش کاراته روی می­آورند بعد از چند سال چنان شخصیتی والا و ارزشمند در کنار اندامی زیبا و قدرتمند پیدا می­کنند که در حالت عادی انتظار چنین پیشرفت­ هایی از این افراد، کمتر مدنظر بوده است.
دست­یابی به شرایط ویژه­ ی معنوی و روانی کاراته، مستلزم احاطه بر توانایی­ های فیزیکی و جسمی است یعنی می­ بایستی با ممارست و پیگیری مداوم، اندام­های بدن را به گونه ­ای پرورش و رشد داد تا امکان یادگیری فنون و تکنیک ­های پیچیده­ ی کاراته، فراهم شود.

ریشه­ ی پیدایش سبک­ های کاراته در اصل، تقریبا یکی بوده است. در بررسی­ های امروزی معمولا هسته­ ی اولیه فنون رزمی را در چین و به دو دسته ­ی شمالی و جنوبی تقسیم ­بندی کرده­ اند، سرزمین­ های جنوب چین سرشار از رودخانه، کشتزارهای برنج و مناطق باتلاقی بوده است و بیشتر رفت و آمدها و جابه ­جایی افراد توسط قایق و بلم صورت می­ گرفته در حالی که تا کمر در آب بوده ­اند فعالیت می­کردند. از این­رو بیشتر مبارزات رزمی که در جنوب چین شکل می­گرفت، تکیه­ ی اصلی­شان حرکات بالاتنه، تکنیک­های دست با استقرارهای محکم و با ثبات بوده و تحرک و جابه ­جایی و حرکات پا کمتر مشاهده می­شد.
اما در بخش­های شمالی که مشتمل بر کوهپایه­ ها و مناطق کوهستانی بوده، مردم غالبا پیاده و یا سوار بر اسب رفت و آمد می­کرده­ اند. از این ­رو سبک­ های رزمی که در این مناطق شکل گرفته ­اند بیشتر با تکیه بر حرکات پا، جابه ­جایی­ های سریع و پرش و هماهنگی کامل دست و پا به ­وجود آمده­ اند. ریشه­ ی همه سبک­ های کاراته به همین دو بر می­گردد.

ادامه دارد …