کاراته

کاراته

یک لحظه تامل کنید. شايد به ­ياد فیلم‌های بزن­ بزن بيفتید، یا دو نفر كه لباس سفید كاراته (دوگي) به تن دارند و در حال مبارزه‌­اند و فریاد می­کشند. بعضي­ها هم فکر مي­کنند کاراته ورزش خطرناکي ا­ست و خشونت را ترویج می­کند. باید به آگاهی­تان برسانم، این­طور نیست، کاراته اساسا ورزش نیست، بلکه راهی برای تندرستی و سلامتی جسم و پالایش روح و روان از آلودگی‌های ضد انسانی­ است.

فلسفه­ مكاتب هنرهاى ­رزمى شرقى، بر اصول اخلاقى و مبانى تربيتى و معنوى بنا شده است. نابود كردن، از پا درآوردن يا كُشتن، مد نظر نيست. غلبه و پيروزى بر حريف، در چارچوب اصول و قوانين رزمى معنی دارد. کاراته نوعی فلسفه­ زندگی ا­ست که در سه بُعد تن، روان و خرد به ­طور موازی گسترده و فعال است.

به ­­وسیله­ تمرینات انسان­ساز کاراته، هنرجو، به مرور زمان، تبدیل به فردی کامل­تر، با شخصیتی والاتر و مکارم اخلاقی با ارزش­تر می­گردد. به ­دلیل این­ که ماهیت کاراته بر مبنای تواضع، فروتنی، ادب و احترام متقابل بین افراد و پرهیز از خشونت بنا شده، و بر اجرای درست این اصول، مرتبا تأکید ورزیده می­شود، کاراته­ کا ناخودآگاه در مسیر اعتلای اخلاقی حرکت کرده و ارتقا فکری پیدا می­کند.

جمع شدن این خصلت‌ها در فرد، دارای ارزش است. اگر كسي در آغاز، حتا با نیت بد، به کاراته رو آورده باشد، بعد از مدتی به­ طور طبیعی اصلاح شده و به سمت خیر و خوبی تغییر جهت می­دهد. هنرهاى رزمى، طى ساليان متمادى، تبديل به جريانى اجتماعى با اهداف تربيتى و اخلاقى گرديد

ظاهر اولیه­ کاراته­‌کا در نظر اغلب آدم‌ها مصداقی از یک جنگجوی بزن بهادر را دارد. در حقیقت کاراته و هنرهای ­رزمی در گذشته‌هـای دور شیوه‌ای دفاعي به منظور نجات جان در برابر زورگوها و قُلدرها بوده است. دهقانان و کشاورزان وسیله و سلاحی برای مبارزه نداشتند و مجبور بودند، یاد بگیرند با دست خالی از خود، فرزندان، خانه و حریم­شان در مقابل هجوم متجاوزان دفاع کرده و زنده بمانند.

ولی در قرن بیستم با ظهور تکنولوژی­‌های نظامی برتر، دیگر مبارزه با دست­ خالی مفهوم عینی­اش را از دست داد و مدارس آموزش هنرهای­ رزمی به وجود آمد. مسابقات گوناگون با اهدافی صلح­جویانه، ترتیب داده شد و کاراته در قالب ورزشی نوین با ریشه‌های باستانی معنی یافت. در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم و شکست ژاپن و تحقیر این ملت، کاراته به ­­عنوان یکی از نمادهای فرهنگی کهن، وظیفه­ احیا و بازسازی بخشی از روحیه و غرور­ از دست رفته­ مردم آن دیار را در سراسر جهان ایفا کرد.

با وجود گذشت سالیان متمادی، کاراته به ­گونه‌­ای ذاتی، اصول معنوی و والای انسانی را در جریانی رو به گسترش حفظ نمود و استادان کاراته، تبديل به مربی‌های اخلاقی جامعه و آموزگاران تربیتی­ شدند که مُروج صلح و آرامش، دوستی، معرفت، راست­گویی، درستی، ادب، تواضع، فروتنی، گذشت، اعتماد ­به­ نفس، قدرتِ­اراده، استواری اندیشه و… ده‌ها صفت با ارزش و مُتعالی انسانی دیگر گردیدند و باشگاه‌های­ کاراته، برخلاف بسیاری از رشته­‌های ورزشی دیگر، مکان عرضه و پرورش مکارم اخلاقی و پندارهای نیک شد.

کاراته، به تعبیر بسياري از استادان؛ نوعی نگرش و جهان­بینی به زندگی می­باشد، راه تکامل انسان، راه پُرفراز و نشیب و سراسر پیچ و خمی که تنها انسان‌های قوی و سرسخت در طی كردن آن موفق هستند. کاراته تمرینی برای استحکام بخشیدن به روح از طریق بُردباري و استقامت جسماني است. امتیاز یک کاراته‌­کا تنها قدرت جسمی یا هنر جنگاوری او نیست، بلکه ارزش او به خصلت­‌های ­اخلاقی، کمال­ معنوی، پرهیزکاری، درستکاری، راست­گویی و توانایی مدیریت بحران اوست (جلوگیری و مهار نزاع و خشونت).

اگر هنرجویی بخواهد در مسیر تجربه، ممتاز و برجسته شود، باید به ظرافت‌­های روحی­اش اهميت دهد، و به اعتلاي آن­ها بپردازد. اگر نه از سطح یک ورزشکار خوب که دارای جسمی قوی و سالم است فراتر نخواهد رفت. ادب، وقار، متانت­، گذشت از نشانه­‌های بارز یک کاراته‌کا واقعی است. کاراته راه و روش زندگی و طریقه­ پرورش روح و تعالی ارزش­های مثبت است. استادان بزرگ هیچ­گاه کاراته را تا حد ورزش پــایین نمی‌آوردند (گرچه در ظاهر و نگاه اول حكم ورزش و فعالیت بدنی را دارد) ولی از آن­جا که عقل سالم در بدن سالم است، اعتقاد بر این است که وقتی جسم قوی و محکم شد، آن­گاه می­توان به آن شایستگی ارتقا معنوی بخشید.