کاراته‌دو

کاراته‌دو؛ از جزیره­ اوکیناوا در ژاپن به نام ریوکیو پا گرفته و در کل دنیا گسترش داده شد. این هنر در بخش‌هایی از هنرهای رزمی بومی از جزیره ریوکیو منشا گرفته که Te نام داشت (از لحاظ ادبی به­ معنای دست و اوکی­ناوایی می­باشد) و با کمپوی چینی ترکیب شده بود. کاراته‌دو یک هنر ضربی است که در آن از مشت زنی لگد زدن، ضربات زانو، آرنج و تکنیک‌های دست باز مثل دست­ های- چاقو (حالت دست). دست­‌های- لاغر و نحیف یا نازک و حملات با انتهای کف دست، استفاده می­شود.

 در بعضی از سبک‌های کاراته‌دو گلاویز شدن، پرتاب کردن، قفل کردن، ضربات ناگهانی و حملات به نقاط مهم و حساس هم تدریس می­شود. کسی که به تمرین فنون کاراته‌دو می­پردازد: کاراته ­کا نام می­گیرد. کاراته از قلمرو ریوکیو گسترش داده شده و از لحاظ سیستماتیک در ژاپن بعد از تایشو آموزش داده می­شد. این هنر در اوایل قرن بیستم طی تبادلات فرهنگی بین ژاپنی‌­ها و اهالی ریوکیو پدیدار شد. در سال ۱۹۲۲، مجموعه­ وزارتخانه­ ژاپنی از گیچین فوناکوشی به توکیو دعوت کرد تا به اجرای کاراته بپردازد.

در سال ۱۹۲۴، دانشگاه کیو اولین کلوپ دانشگاهی کاراته‌دو را در ژاپن تاسیس کرد و تا سال ۱۹۳۲، اغلب دانشگاه‌های ژاپنی دارای کلوپ کاراته بودند. در این برهه­ زمانی طبقه­ بندی ارتشی ژاپنی، نام این ورزش از (دست چینی یا تانگ هند) هم معنی نام اوکی­ناوایی او بود) به (دست­‌های خالی) تغییر نام یافت، که هر دو برای نشان دادن این موضوع که ژاپنی­ها علاقمندند که این سبک مبارزه ژاپنی را گسترش دهند باعنوان کاراته‌دو شناخته می­شد. بعد از جنگ جهانی دوم، اوکی­ناوا به یک بخش مهم تحت تسلط ایالات­ متحده در آمد و کاراته در میان نظامیان معروف گشت.

فیلم‌های رزمی که در سال­‌های دهه ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ ساخته می­شد این ورزش را به معروفیت رسانه و نام انگلیسی کاراته به­ صورت یک هنر رزمی بوی برسر زبان­‌ها افتاد. مدارس کاراته‌دو کم­ کم در سراسر جهان شروع به کار کردند و کسانی­ که علاقمند بودند یک هنر رزمی بیاموزند را به خود جذب کرد.

شیگوروای­گامی، سرپرست و سازنده­، شوتوکان دوجو، اشاره می­کند که خارجی­‌ها کاراته‌دو را تنها به­ عنوان راهی برای مبارزه دنبال می­کنند، فیلم­‌ها و تلویزیون­‌ها کاراته را به ­صورت یک روش اسرارآمیز در کشتن یا مجروح ساختن تنها با یک مشت نشان می­دادند، رسانه­‌ها  هنر کاراته‌دو را به­ صورت کاذب و دور از ماهیت حقیقی آن نشان می­دادند. شوشین ناگامین می­گوید: کاراته می­تواند به­ عنوان یک مبارزه­ درونی یا کشمکش شخص یا یک ماراتون عمری در نظر گرفته شود که تنها در شخص و باتوجه به معیارهای شخصی به پیروزی می­رسد همراه با تمرینات سخت و تلاش‌ها خلاقیت­‌های شخص که لازمه­ این ورزش هستند.

برای بیشتر کسانی­ که به این ورزش می­پردازند، کاراته یک تمرین فلسفی است. کاراته‌دو، مفاهیم اخلاقی را آموزش می­دهد و می­تواند برای کسانی­ که آن­را دنبال می­کنند اهمیت پرورش روح را یاد­آور شود. گی­چین فوناکوشی (پدر کاراته­ مدرن)، کاراته‌دوی خود را با مفهوم: راه زندگی من یا روش زندگی من، در انتقال طبیعت و آموزش کاراته حقیقی، بیان می­کند. امروزه کاراته برای تکامل روح و فرد، به ­منظور و دلایل فرهنگی، دفاع شخصی، و یک ورزش آموزش داده و تمرین می­شود.

در سال ۲۰۰۹، در ۱۲۱ مین IOC (کمیته بین ­المللی المپیک)، در رای‌گیری، کاراته رای لازم برای تبدیل شدن به ورزشی المپیکی را دریافت نکرد. Web Japan (با مدیریت اداره و وزارت امور خارجی ژاپن) اشاره می­کند که حدود ۵۰ میلیون کاراته‌کا در سراسر دنیا وجود دارد، درحالی­که WKF این عده را ۱۰۰ میلیون معرفی می­کند.

کاراته به­ عنوان یک سیستم مبارزه متداول با نام te (نام اوکی­ناوایی) در میان ریوکیویی‌ها در کلاس‌های به­ چین کار خود را شروع کرد. بعد از به ­وجود آمدن تبادلات تجاری بین فینگ­ دیناستی از چین و کینگ ساتو از چوزان در سال ۱۳۷۲، بعضی از اشکال هنرهای رزمی چینی توسط کسانی­ که از چین آمده بودند به جزیره­ ریوکیو منتقل شد که عمدتا در ایالت فوجیان بود. یک گروه بزرگ از خانواده­‌های چینی در سال ۱۳۹۲ به هدف تبادل فرهنگ مهاجرت کردند، جایی­ که آن­ها مجموعه­ کومه­‌مورا را تاسیس کردند و اطلاعات وسیع خود را در مورد هنرهای چینی و علوم منتقل نمودند که شامل هنرهای رزمی چینی هم می­شد. مرکز سیاسی اوکی­ناوا به رهبری کینگ شوهان شی در ۱۴۲۹ و سیاست تحریم اسلحه در سال ۱۶۰۹ و اجبار اوکی­ناوایی‌ها در پیروزی از آن بعد از هجوم شیمازو، هم از جمله فاکتورهایی هستند که باعث گسترش تکنیک‌های مبارزه بدون اسلحه در اوکی­ناوا شدند.

سبک‌های رسمی کمی در مورد te در آن زمان وجود داشت، اما گذشته از آن مبارزاتی بودند که روش‌های خاص خود را داشتند یکی از مثال‌های حاضر مدرسه­ موتوبو ریو است که توسط خانواده­ موتوبو و با کمک شی­کی‌چی­اوها را دایر شد. سبک‌های اولیه­ کاراته‌دو باعنوان­‌های به­ ترتیب: شوری‌ته، ناها‌ته و توماری‌ته هستند که وجه تسمیه آن­ها شهرهایی است که از آن­جا آمده‌­اند. هر محدوده و آموزگارانش کاتاهای منحصر به ­فرد و خاص خود را همراه با تکنیک‌ها و مفاهیم خود داشتند که نسخه­ مخلی تی مربوط به آن­ها را مشخص می­کرد.

اعضای سطح بالاتر اوکی­ناوایی به چین فرستاده شدند تا قوانین سیاسی و عملکردهای آن­جا را فراگیرند. تلفیق کونگ‌فوی چینی با هنرهای رزمی اوکی­ناوایی بعد از این تبادلات و ممنوعیت استفاده از سلاح اتفاق افتاد. کاراته­‌کاتای سنتی شباهت بسیاری به فرم­هایی که در هنرهای رزمی فوجیان بود داشت، مثل پنج جد، و گانگرو کو آن (مشت سخت و آرام) بسیاری از اسلحه‌­های اوکی­ناوایی مثل سای، تون­نا، و نانچی‌کو احتمالا مربوط به محدوده­ جنوب شرقی آسیا بوده‌­اند.

ساکوکاوا کانگا (۱۷۸۲-۱۸۳۸) در زمینه­ مهارت‌های مشت‌­زنی و مبارزه (bo) در چین تمرین می­کرد (طبق یک افسانه، و طبق تحقیقات کوسوکو بنیان­گذار کوسانکو کاتا بوده است). در سال ۱۸۰۶ شروع به تدریس هنر مبارزه در شهری به نام شوری کرد که نام آن­را تودی ساکوگاوا به­ معنای ساکوکاوای دست چینی، گذاشت. این اولین منبع شناخته شده‌­ای است که درباره­ هنر تودی بحث می­کند. طی سال‌های دهه ۱۸۲۰ از مهم­ترین شاگردان ساکوکاوا: ماتسومورا سوکون (۱۸۰۹- ۱۸۹۹) تلفیقی از te (مثل شوری‌ته و توماری‌ته) و شائولین (ورزش چینی) را در یک سبک خاص آموزش می­داد. سبک ماتسومورا بعدها باعنوان سبک شورین‌ریو شناخته شد.