داستان هنرهای رزمی

روش­های گوناگون جنگیدن با دست خالی و یا با وسایل دست­ ساز و بدون به­ کار بردن تجهیزات مدرن را هنرهای رزمی می­نامند. پرورش جسمی هنرجویان  به ­وسیله­ تمرینات سخت، به موازات ارتقا اندیشه و فکر آنان با به ­کارگیری شیوه­ های ذن، از یک طرف، و در اختیار گرفتن عنان قدرت بدنی­ شان که مانند سلاحی خطرناک است از سویی دیگر، اهداف اصلی هنرهای رزمی است.

پس از پایان جنگ­ جهانی دوم تا امروز به­ خاطر جلوه ­ای که فیلم ­های سینمایی و تلویزیونی ارایه داده ­اند، هنرهای رزمی در اذهان عمومی، مجموعه­ ای اسرارآمیز و ناگشودنی از فرهنگ و سنن آسیای دور است، بخش عظیمی از تاریخچه­ هنرهای رزمی متعلق به فرهنگ کهن آسیاست، ولی در گوشه و کنار دنیا در طول تاریخ آدمیان مجبور به یافتن راه ­هایی برای دفاع از خودشان در برابر تهاجمات بوده ­اند. غالب این روش ­ها بدون استفاده از سلاح بوده. از این­رو می­توان در نقاط مختلف جهان ردپایی از هنرهای رزمی یافت.

سال ۱۹۲۰ برای نخستین بار در فرهنگ لغت ژاپنی به انگلیسی ترجمه­ واژه­ ((بوگری)) به انگلیسی به معنی هنر امور نظامی چاپ شد.

جنگیدن در میدان نبرد، حتی تن به تن، با مبارزه­ رزمی و دفاع شخصی متفاوت است. ویژگی­ های جنگ آوری این سه روش به­ طور دقیق با هم فرق می­کنند. اختصارا روش­ های متفاوت مبارزه و دفاع، بدون استفاده از جنگ­ افزار و سلاح را، هنرهای رزمی، می­نامند. کلیه­ سبک­ ها و آکادمی­ های هنرهای رزمی، حداقل در کلام، یک هدف را دنبال می­کنند و آن دفاع از خود در برابر یک یا چند مهاجم و غلبه برآنان است. بعضی از رشته­ های رزمی قدیمی که هنوز به صورت باستانی تمرین می­شوند در برابر فرهنگ دنیای مدرن امروزی، معنای رزمی خود را از دست داده اند و تمرینات منسوخ شده­ آنان بیشتر جنبه­ حفظ و نگهداری ارزش ­های کهن را دارد. مثل هنر رزمی ((تای­چی چوان)) که صرفا برای بالا بردن سلامت جسم و بیشتر آرامش روان، کارایی دارد و تمریناتش جنبه­ مبارزه و رزمی ندارد.

هنرهای رزمی، مجموعه­ ای از فنون و تکنیک­ های فنی است که با روش­ های مؤثر و منطقی علمی به کار گرفته می­شوند و مدون و تأیید شده ­اند و تفاوتی ریشه­ ای با یک­سری حرکات نمایشی همراه با داد و فریاد دارد.

در هنرهای رزمی، روش تمرینی تقریبا مشترکی شامل تعدادی فنون و حرکت معین وجود دارد که در سبک­ های مختلف، اسامی متفاوتی دارد، از جمله کاتا، فرم، هیونگ، تائولا، کونن، چوان و… کاتا، منبع اطلاعات پایه و اساسی از  تکنیک­ ها است. تمرین مکرر آن­ها، شیوه­ مؤثری برای ملکه­ ذهن کردن حرکات و تکنیک ها به هنرجو است. هنرهای رزمی بر پرورش شعور و روان تأکید فراوانی دارد. هنرجو ممکن است پس از سال­ها تمرین تبدیل به ماشینی کشنده و مخرب گردد. وجود اندیشه­ والا، اعتماد به نفس، تسلط کامل بر اعصاب و قدرت فیزیکی و بالا بردن مکارم اخلاقی – انسانی، از جمله اصول لاینفک همه­ سبک­های رزمی است.

از این­رو بسیاری از روش­ های مبارزه چون فقط به جنبه­ فیزیکی و جسمی می­ پردازند در دایره­ هنرهای رزمی جا نمی­گیرند. روش­ هایی مثل؛ بوکس، شمشیر­بازی، پرتاب کمان، تیراندازی از این دسته­ اند.

بسیاری از رشته ­های رزمی در کشورهای غیر از خاور دور پدید آمده­ اند. مانند کشتی در ایران، ساواته در فرانسه یا کپویر که از برزیل سربرداشته است.

فنون مشت­زدن، ضربات پا، پرتاب کردن، قفل کردن، استفاده از وسایل (نانچکو، چوب و…) با درصدی کم و زیاد در سبک­های گوناگون هنرهای رزمی به­ کار   می­روند. مثلا سبک­ های جودو، هاپیکدو و جوجیتسو، روی فنون پرتابی و قفل کردن بیشتر تمرکز دارند. استفاده از سلاح­ های سبک در سبک­ های کندو، لایدو، کن جوتسو و… مورد توجه است.

و این­که در سبک­ های کاراته، کیک بوکیسینگ، کیوکوشین و… غالب فنون   ضربه ­های دست و پا، منحرف کردن، بلوکه کردن و… تشکیل شده ­اند.

برخی از رشته­ های باستانی رزمی چینی از این هم فراتر رفته و به آموزش­ های طب سوزنی، معالجه­ مفاصل و دیگر نمودهای پزشکی سنتی چین، نیز پرداخته ­اند. البته داشتن اطلاعات گوناگون طبی، آناتومی بدن، سلاح­ های گوناگون، فیزیک حرکت مفاصل و ماهیچه­ ها و کمک­ های پزشکی و فوری در سطوح بالای هنرهای رزمی برای هر مربی و استاد، امتیازی  ویژه به حساب می­آید.