معنویت در کاراته

معنویت در کاراته :

سخت­ترین کار در آموزش و تعلیم کاراته، القاء ایمان و اعتقاد نسبت به جوانب معنوی این هنر است. اکثر هنرجویان به نتیجه پیروزی در یک مبارزه بیش­تر علاقمندند و اهمیت کمتری برای اخلاق که اساس و شالوده هنر کاراته است، قائل می­شوند. برخی جامعه ­شناسان درگذشته معتقد بودند؛ چون خشونت در فطرت انسان وجود دارد، درنتیجه با تعلیم کاراته (یا به طورکل هنرهای­ رزمی) شاید یک مشت جانی و آدم­کش تربیت شود؟ و فنون رزمی امکان نابود ساختن و از میان بردن را به انسان‌ها آموزش ­دهد؟

استادان بزرگ کاراته، همواره اعتراف کرده‌­اند؛ ما از خشونت ذاتی بشر آگاهیم، و این­‌که هنرهای ­رزمی و به ­خصوص کاراته، فنون کشتن با دست خالی را در برگرفته و می‌آموزد، نیز درست است، ولی درکنار همه­ این‌ها، مکارم اخلاقی انسان وجود دارد، که جزئی جدایی ناپذیر از فلسفه­ کاراته را تشکیل داده و خشونت و روش کاربرد تکنیک‌های رزمی را در تمامی موارد به استثنای یک مورد (نیاز مطلق و خطر جدی) عنان­ زده و مهار می­کند.

شاید در نگاه اول، فهم این مساله از جنبه­ علمی و عقلی کمی دشوار باشد که چطور ممکن است کسی بتواند در عین حال، هم فنون و تکنیک‌‌های رزمی را آموزش دهد و هم اخلاق و معنویان را در نهاد دیگران القاء نماید؟ انسان چگونه موفق می­شود جنگ و پیکارگری را به‌طور هم‌زمان در کنار مکارم اخلاقی تواما اجماع کند، یعنی جمع اضداد یعنی معنویت در کاراته.

معنویت در کاراته به ­معنی توانایی رسیدن به فضل و برتری، از طریق تعلیم و تربیت فیزیکی نیست. بلکه دست یافتن به ا­هداف معنوی از طریق تمرینات، به­ نحوی که فرد علیه نفس خویشتن مبارزه کرده و موفق به فتح یا تسخیر وجود خود گردد. یک کاراته ­کای واقعی، هرگز ضربه اول را نمی­زند و نیز هرگز با خشم و غضب ضربه نمی­زند.