دوجوی ­اویاما

دوجوی ­اویاما

اویاما اولین دوجو خود را به سال ۱۹۵۳ در محلی به نام «می­ جی رو» در توکیو راه ­اندازی کرد، البته روی چمن، ولی باشگاه واقعی او در ماه جون سال ۱۹۵۶ در یک سالن باله افتتاح شد (تقریبا در پانصد متری هونبوی فعلی). از ۱۹۵۳ «­کن­جی میزوشیما» kenji mizushima به­عنوان مدیر اجرایی همواره در کنار اویاما حضوری فعال داشت. در کوتاه زمانی افراد دیگری از جمله «ماسامی ­ایشی ­باشی»، «کن­جی ­کاتو»، «کن ­میناموتو» و «ایی ­جی یاسودا» به حلقه­ شاگردان ارشد اویاما اضافه شدند و جمع اعضای دوجو به حدود ۳۰۰ نفر رسید. طی یک ­سال در ۱۹۵۷ باوجود سختی تمرینات، تعداد هنرجویان دوجوی اویاما بازهم اضافه شد و به رقم حیرت­ آور ۷۰۰ نفر بالغ گردید.

این زمان دوران اوج اقتدار کاراته­ اویاما بود. بسیاری از هنرجویان اعضای باشگاه ­ها یا سبک­‌های دیگر بودند که برای شرکت در تمرینات و مبارزات «جی‌سن کومیته» به دوجوی اویاما می­‌آمدند، «یاسودا» و «ایشی ­باشی» از جمله این افراد بودند. «ایشی­ باشی» هنرجوی سبک گوجوریوی در دانشگاه «نی­ هون» بود. هرشب اویاما تمرین «جی­ سن کومیته» را با جدیت و علاقه انجام می­داد؛ چه ده نفر در دوجوی ­اویاما حضور داشتند، چه صد نفر. هر جلسه­ تمرین هم چهار ساعت به درازا می­‌انجامید.

در این راه اویاما به مرور راه و روش سبک­ش را ابداع نمود. او هر تکنیک و تاکتیکی را که به آن می‌­اندیشید در عمل پیاده و آزمایش می­کرد و نه تنها فنون سبک‌های دیگر، بلکه از رشته‌ها­ی مختلف هنرهای ­رزمی، شبیه­ سازی یا الگوبرداری می­‌نمود و سعی داشت در تمرینات کلاسیک آن­ها را به­ کار گیرد. به این ترتیب بود که زیرساخت‌های سبک «کیوکوشین کاراته» پله­ پله و قدم به قدم پایه­ ریزی شد.

در دوجوی اویاما همه مشتاق کومیته بودند. البته شیوه­ کومیته در آن زمان در دوجوی ­اویاما زمین تا آسمان با کومیته­‌های امروزی تفاوت داشت. ضربات: آرنج به سر، پاشنه ­دست (شوته­)، مفصل انگشتان مشت شده، گرفتن و پرتاب کردن، ضربه به بیضه و… فنونی مجاز و عادی بودند، و مبارزه تا زمانی­ که یکی از طرفین شکست می­خورد، یا با گفتن «مایی ­ری ماشیتا» (Mairimashita) (تسلیم می­شوم) ادامه داشت. جراحت و آسیب­ هم به­ وفور اتفاق می­افتاد. ولی هنرجویان هم­چنان با علاقه فراوان و قدرت به تمرین ادامه می­دادند.

موضوع دیگر لباس تمرین یکسان بود. (گی کاراته ­= دوگی) هنرجویان معمولا یا «گی جودو» به تن­ می­کردند یا «گی ­کندو» یا هر لباس مرسوم دیگری که داشتند و برخی هم «دوگی» (لباس تمرین) دست­ دوز خانگی. برخی هم گی­ کاراته (دوگی) دوجوهای دیگر را می‌­پوشیدند. به هر تقدیر هنوز «دوگی» مخصوص کیوکوشین طراحی نشده بود.

تشکیل اولین دوجو در سالن باله

یک روز، مربی باله­ دختر بزرگ اویاما از او خواست تا پدرش را ملاقات کند. در جلسه‌­ای که آن دو باهم داشتند، مربی باله از دردسرهای زیادی گفت­ که­ «یاکوزا» (اراذل و ­اوباش­) برای او ایجاد می­کردند. صاحب سالن (مربی باله)، پیشنهاد داد باشگاه­‌اش را در اختیار اویاما قرار دهد، تا او کلاس­ کاراته راه اندازد. چون حضور استاد بزرگی مثل اویاما به خاطر اسم و رسم و آوازه­ و قدرتش، خلافکاران را می­ترساند و شر آنان را کم خواهد کرد. اویاما از پیشنهاد آن خانم استقبال کرد و اولین «دوجوی» رسمی‌­اش را افتتاح نمود .