ورزشكار مغرور

ورزشكار مغرور

ورزشكاراني كه غرور نابهنجار دارندہ(ورزشكار مغرور)، از همان اول يك هدف بلند پروازانه و غيرواقعي براي خودشان در نظر مي­گيرند؛ مثلا مي­گويند بايد حتما در مسابقات المپيك به مقام اول برسند وگرنه ديگر هيچ مقامي ارزش ندارد و يك شكست كامل محسوب مي­شود. اين افراد حتي اگر به مقام اول المپيك برسند، باز هم احساس رضايت نمي­كنند و مثلا حفظ اين مقام را براي يك مدت ۱۰ ساله، يك موفقيت كامل مي­دانند و باز هم وقتي به آن مي­رسند، همين سيكل تكرار مي­شود، الي آخر. در حالات شديدتر، ورزشكار مغرور حتي اگر در يك حوزه ورزشي به اوج برسد، تمايل دارد در حوزه‌هاي رفتاري ديگري مانند علم و هنر نيز اوج بگيرد.

در واقع ورزشكار مغرور هيچ وقت خود را پيروز ميدان نمي­دانند! آن­ها حتي به خود اجازه نمي­دهند كه از ديگران كمك بگيرند چون حتي كمك نزديك­ترين دوستانشان باعث مي­شود خودشان را در مركز موفقيت نبينند. ورزشكار مغرور از آن­جا كه خود را منصف، درستكار و وظيفه ­شناس مي­داند، از ديگران هميشه انتظار احترام دارد. در تحقيقي كه اخيرا با هدف اندازه­‌گيري رابطه غرور با حالات خلقي منفي انجام شده، روان­شناسان ورزشي به نتايج زير رسيده‌اند:

انتظارات بالاي جامعه، والدين و مربيان باعث مي­شود ورزشكاران، حالات غمگيني و افسردگي را تجربه كنند.

انتظارات بالاي مربيان، به تنهايي، مي­تواند موجب احساس تنش و اضطراب در ورزشكاران شود.

توقعات بيش از حد جامعه، مربيان و والدين باعث مي­شود ورزشكاران نسبت به ورزشكاران ديگر احساس خشم و خصومت كنند.

چه بايد كرد؟

باتوجه به اين­كه در جامعه ما به روان­شناسي ورزشي به اندازه ديگر كشورها بها داده نمي­شود،‌ قبل از هرچيز بايد اين حرفه در جامعه ورزشي ما به رسميت شناخته شود. همچنين دانشكده­‌هاي روان­شناسي و تربيت­ بدني مي­توانند با همكاري هم­ديگر به تاسيس گروه­‌هاي آموزشي روان­شناسي ورزش دست بزنند.

به ­طوركلي، هرچه ورزشكاران استرس كمتري تجربه كنند، حالات خلقي منفي‌شان كمترمي­شود؛ يعني كمتر مضطرب، افسرده و خصومت­ جو مي­شوند و اين به نوبه خود باعث مي­شود كه آن­ها بهتر بازي كنند و بيشتر موفق شوند. مربيان بايد آگاه باشند ورزشكاراني را كه مغرور هستند، بشناسند و در تعديل اين ويژگي شخصيتي با كمك روان­شناس ورزشي بكوشند.

همچنين خود مربيان نيز نبايد به ­خاطر غرورشان، توقع بيش از اندازه‌اي از ورزشكاران داشته باشند و آن­ها را تحت فشار قرار دهند. مطبوعات نيز علاوه بر اين كه نبايد به توقعات بالاي اين قشر از جامعه ورزشكاران حرفه‌­اي دامن بزنند، بلكه بايد سطح توقعات ورزشي را نيز متناسب با توانايي‌هاي ورزشكاران بالا ببرند.