مسابقه کاراته

مسابقه کاراته

برخی از پیش­کسوتان و بنیان­گذاران سبک­‌های مختلف با برگزاری هر نوع مسابقه کاراته مخالف بودند. آن­ها عقیده داشتند لحاظ کردن امتیاز و برد و  باخت، فنون رزمی و کاراته را از جایگاه واقعی‌اش خارج می‌سازد و در اصل مبارزه با مهاجمی شرور و مغلوب ساختن او، بنیان ­کاراته است. هنرجوی کاراته روش­‌های جنگیدن، زد و خورد، دفاع و ضربه را یاد می­گیرد تا از خود در برابر تهاجم مراقبت کند. از آن طرف اساتید دیگری عقیده داشتند، برای عرضه­ کاراته به­ عنوان پدیده‌ای اجتماعی و فراگیر شدنش، توجه به جنبه­ ورزشی آن، که یکی از زیر مجموعه‌های فلسفه­ کاراته است، می­تواند نقش مثبتی بازی کند و می­توان با وضع قوانینی معقول، شکلی از مبارزه­ واقعی را روی تاتمی با مسابقه کاراته و حضور دوران و تماشاچی­‌ها به نمایش درآورد.

اولا این کار موجب شناساندن کاراته به دیگران و جذب هنرجوی بیشتر می‌شود و در ثانی کاراته­‌کا را ترغیب و تشویق به تمرینات زیادتر کرده و ایجاد انگیزه را در او برای شرکت در مسابقه کاراته بیشتر خواهد نمود. در اصل، مسابقه، همه­ معنا و مفهوم فلسفه­ کاراته نیست و تنها بخش کوچکی از آن محسوب می­گردد.

سوسای اویاما، بدون شک، کاراته‌کای قدرتمند و بی­‌همتا بود. او در ده‌ها مبارزه با شیوه­‌های مدرن و تازه پیروز شد. در سرتاسر ژاپن حریفی که بتواند در برابرش تاب بیاورد وجود نداشت. حضور در کوهستان، تنهایی، تزکیه­ نفس، سختی کشیدن، بردباری، استقامت و… از او جنگجویی پولادین ساخت. دیگران روش‌های مبارزه­ او را واقعی و عملی دیدند و به­ سویش جذب شدند.

او در ۱۹۶۴ در چهل و یک سالگی سبک کیوکوشین کاراته را به ثبت جهانی رساند. در مبارزات اولیه، در حریف به شکلی آزاد با یکدیگر روب­رو می­شدند و ضربه ­زدن به گردن، صورت، زانو، ترقوه و آزاد بود. با گذشت زمان اویاما متوجه شد که شدت مبارزات، به­ ویژه ضربات آزاد به صورت، اگر چه برای افراد حرف‌ه­ای کمربند سیاه قابل قبول است، ولی نزد اذهان عمومی چهره­ مطلوبی ندارد. او با مطالعه­ شرایط و اوضاع فنی دست به وضع قوانین تازه زد و مسابقات کیوکوشین (مسابقه کاراته) را به­ شکلی کاملا  نوین در دنیای کاراته برگزار نمود.

در مسابقه کاراته کیوکوشین، هیچ ضربه‌­ای توسط دست و آرنج به صورت، گردن و شانه‌ها اصابت نمی­کند. زدن ضربه­ زانو به صورت حریف بدون گرفتن گردن او باید اجرا شود. ضربه­ مستقیم پا به چانه­ حریف زده نمی­شود، ضربه­ به زانو خطا محسوب می­شود و حمله از پشت سر به هر شکلی غیرقانونی است.

شیوه­ مبارزه و مسابقه کاراته

مسابقات کیوکوشین، ویترین تبلیغاتی این سبک برای جذب افراد به فلسفه­ی کاراته است. مشتری با مشاهده­ی ویترین فروشگاهی، علاقمند به خرید شده و وارد فروشگاه می­گردد، که دنیای وسیعی از کالاهای متنوع در آن­جا وجود دارد. در ویترین، تنها نمونه­ای برای ربودن چشم رهگذر گذاشته می­شود.

در رقابت­های ورزشی کیوکوشین، اصل بر حفظ سلامتی جسمی و روانی بازیکن است. میزان آسیب و جراحت با وجود اصابت ضربات صددرصد، اندک و ناچیز است. ترکیب مقررات و قوانین به­ گونه­‌ای است که خشونت را به صفر می­رساند. حضور فعال داور وسط و داوران کنار احتمال وقوع حادثه‌ای ناگوار را کاهش می­دهد. کسانی که وارد تاتمی مسابقه می­شوند از پیشتوانه­ تمرینی چند سال‌ه­ای برخوردارند و همگی دارای اندام ورزیده، تکنیک‌های اصلی و مؤثر، تجربه­ زیاد و… هستند. بر اساس آمارها پایین‌ترین میزان حوادث و جراحت حین مسابقه به سبک کیوکوشین تعلق دارد.

یکی از اصول بسیار مترقی که ذات فلسفه­ مبارزه و مسابقه کاراته کیوکوشین وجود دارد، خودداری از دامنه­ حمله به حریف آسیب دیده یا حریفی­ است که ضعف نشان دهد. اگر حریف از ضربه فرار کند و یا به پشت بچرخد، حریف روب­رو دست از حمله برمی‌دارد و به حریفی که زمین بخورد، حمله نمی­کند. بیش از حد نیاز به حریف ضربه نمی­زنند. هنگام مبارزه­ دو حریف به چشم‌های هم نگاه می­کنند، از قدرت یکدیگر نیرو  می­گیرند و شجاعت و شهامت را به حریف روبرو انتقال می­دهند. به جسم یکدیگر احترام گذاشته و از ضربات خطرناک و غیراستاندارد استفاده نمی­کنند.

اگر بازیکنی ضربه­ خطا و غیرقانونی بزند، امتیاز منفی گرفته و در نهایت از صحنه­ مسابقه کاراته اخراج می­شود. احترام گذاشتن به پیش­کسوتان، داوران و حریف متقابل از جمله اصول اولیه­ هر مسابقه کاراته محسوب می­شود. هدف، نابود کردن و خرد کردن نیست، مبارزه‌­ای شجاعانه، انسانی، صادقانه با حفظ ضوابط مدنظر است. مبارزات کیوکوشین به شیوه‌های جنگ­جویی سامورایی‌ها بسیار نزدیک است. در مبارزات حرکات فریبکارانه، خدعه آمیز، ریا و نیرنگ­‌های رزمی به­ کار نمی‌­برند. رو در رو، چشم در چشم با مشت‌­های گره کرده و شهامتی در خور، با وقار و غرور، شرافتمندانه با هم می­جنگند. دو مبارزه در فضایی خالی از دشمنی، شهامت را به حریف مقابل خود انتقال می­دهند و قدرت، پایداری و درستی را به یکدیگر عرضه می­کنند.

مبارزان، قصد برنده شدن به هر قیمتی را ندارند و خواهان بردن با حفظ اصول اخلاقی هستند. در هرحالی احترام گذاشتن (تعظیم کردن، اوس دادن)، تواضع و فروتنی از شاخص‌های یک کیوکوشین کار است. البته استثنا در همه جا هست. افرادی که حرکات ناشایست، دور از ادب کاراته و خارج از شأن فلسفه­ کیوکوشین انجام می­دهند هم وجود دارند، ولی تعدادشان اندک است و اشتباه آن­ها را می­توان به حساب درصد خطا گذاشت.

داوران کنار و داور وسط تحت هر شرایطی با توجه به قوانین و در چارچوب مقررات، سلامتی دو بازیکن را به شکلی منطقی مراقبت و حراست می‌­نمایند. داور وسط اگر حس کند دو بازیکن با یکی از آن­ها خشن شده، بلافاصله مبارزه را متوقف می­کند. اگر بازیکنی مرتب از محدوده­ تاتمی خارج شود، داوران کنار با تکان دادن پرچم و سوت کشیدن بازی را متوقف می­کنند. شاید بازیکن فراری از نظر توان جسمی کم آورده باشد و عدم توقف مبارزه، منجر به آسیب رسیدن به او شود.

داور وسط مواظب بازیکن ضربه خورده است. قبل از اعلام نتیجه به نفع بازیکن مقابل، شرایط او را جویا می­شود و از جدی نبودن ضربه مطمئن می­گردد و اگر نتواند به بازی ادامه دهد، مبارزه را تمام شده اعلام می­کند. خطاهای سهوی بازیکنان را ضمن تذکر و یادآوری، به عدم تکرار، تا جای ممکن چشم پوشی می­کنند، ولی به تکنیکی زیبا و موثر بدون درنگ امتیاز می­دهند.