کومیته اشکال مختلفی دارد. متداول‌ترین و سختترین نوع آن جی‌سن کومیته است هنرجویان به صورت کاملا آزاد باهم مبارزه میکنند. درگذشته رزمی کاران اینگونه مبارزه میکردند، ضربه به تمام قسمت‌های بدن حریف آزاد بود و تا یکی از دو حریف از پا درنمی‌آمد، مبارزه ادامه داشت. ولی روش مبارزه جی‌سن کومیته با ورود به قرن بیستم تقریبا منسوخ شد. شیوه مبارزات اویاما هم در شروع کار تقریبا همین جی‌سن کومیته بود، ولی خیلی زود قوانین کیوکوشین را جایگزین آن نمود.
امروزه کاراته‌کاها با محدودیت‌های که برایشان تعیین شده با یکدیگر روبرو میشوند. مثلا در کیوکوشین با دست به ناحیه گردن یا صورت نمیتوان ضربه زد. در برخی دیگر از سبک‌ها (کنترلی) محدودیت‌ها به این صورت است، که هنگام مبارزه، هنرجویان باید تکنیک‌های خود را نزدیک هدف نگه دارند(یعنی ضربه با حریف برخورد نکند).
در برخی از سبک‌ها پوشیدن لباس‌های محافظ (طی مبارزه آزاد) اجباری است. ولی جیو کومیته کیوکوشین هنرجویان مجازند به قسمت‌های عضلانی بدن حریف ضربه بزنند، و وقتی حرفه‌ای‌تر شدند توانایی زدن ضربات با پا به سر را پیدا میکنند. برخی از کسانی که کاراته تمرین میکنند، کومیته را دوست ندارند یا بهتر بگوییم از کومیته رفتن میترسند. این عدم علاقه (یا ترس) دلایل بسیاری دارد.
اولین دلیل: ترس است و ریشه آن در ندانسته‌ها. ترس از صدمه دیدن. ما صدمه را معمولا توام با درد میشناسیم، و هیچ انسانی درد را دوست ندارد. امکان دارد هر کسی موقع کومیته آسیب ببیند. موضوع وحشت ما از آسیب دیدن نیست، بلکه درد ناشی از آن است.
دومین دلیل: مسایلی است که امکان دارد به دنبال آسیب پیش آید، از جمله اینکه هنرجو نتواند به کار عادی روزانه بپردازد (شرکت در کلاس درس مدرسه یا دانشگاه) یا نگرانی از وارد شدن آسیب‌های جدی فیزیکی. این‌ها همه نگرانی‌های مشروع هستند، همانطور که باید باشند.
سومین دلیل: شیوه خود مبارزه است. ما در یک اجتماع به اصطلاح متمدن زندگی میکنیم. سینمای تجاری و تلویزیون با نشان دادن خشونت میل و کششی پنهانی در میان جوانان به زد و خورد ایجاد میکند، ولی از سویی دیگر کاراته یکی از هنرهای رزمی است که برای دفاع و محافظت شخصی به وجود آمده، هنگامیکه هنرجوی کاراته روش‌ها و فنون مبارزه را فرا میگیرد، باید همچنین بیاموزد که چگونه جلوی خودش را بگیرد تا از مبارزه بی‌جا اجتناب کند.
هنگامی که هنرجویی آموخت که با ترس‌هایش کنار بیاید و از آنها درس بگیرد مبارزه کمترین تاثیر منفی ممکن را بر او خواهد داشت، پس از آن میتواند روی کومیته و روش‌هایی که تمرین کرده، تمرکز کند. معمولا درگذشته تا زمانی که هنرجویان مهارت کافی در کی‌هون و کاتا به دست نمی‌آوردند حق شرکت در هیچ نوع کومیته‌ای نداشتند. شرکت آنها در کومیته نباید تنش زا و حادثه آفرین باشد، یعنی در وهله اول امکان صدمه دیدن برایشان وجود نداشته باشد. با توجه به توانایی هنرجو و افزایش مهارت‌هایش، او کم کم میتواند در کومیته مهارت بیشتری پیدا کند. این روند مرحله به مرحله ادامه مییابد تا مهارت، تمرکز، و تخصص لازم را به دست آورد که بتواند در مبارزات آزاد «جیو کومیته» شرکت کند.
انواع کومیته:
۱- سانبون کومیته
۲- ایپون کومیته
۳- کی‌هون کومیته
۴- یاکوسوکو کومیته
۵- تانشی‌کی کومیته
۶- جیو کومیته
۷- جی‌سن کومیته
[…] اویاما میگوید: ((برای یاد گرفتن یک زبان، اول باید حروف آن زبان و صداها را یاد گرفت، سپس کلمه‌ها و واژه‌ها را آموخت، بعد اقدام به ساخت جملات کوتاه و تمرین برروی آنان کرد و در آخر با تکرار زیاد جملات، میتوان به راحتی گفتگو کرد. اگر کاراته را به یک زبان تشبیه کنیم تکنیک‌ها حروف هستند، کی‌هون‌ها کلمه‌ها هستند کاتاها جمله هستند و در نهایت کومیته یعنی گفتگو و توانایی صحبت کردن و محاوره به این زبان است.)) این نظریه اویاما را یکبار دیگر مطالعه کنید و به مفهوم آن بیاندیشید. اجرا و تمرین تکنیک‌های مختلف و ترکیب آنها با یکدیگر برروی داچی‌های مختلف را کی‌هون گویند. […]