کومیته

­اویاما شیوه­‌های مختلف هنرهای­ رزمی را آموزش دیده و بهترین­‌های هر کدام را دست‌چین کرده بود. او با استفاده از روش‌های مختلف و متفاوتی که به سبک خودش اضافه کرد، در نهایت کیوکوشین را بنیان گذاشت. هنگام تاسیس سازمان کیوکوشین، سبک‌های کاراته دیگری در ژاپن فعال بودند. چیزی که کیوکوشین را متفاوت می­‌ساخت نه تنها ترکیبی از چندین سبک مختلف بود، بلکه کومیته و مبارزاتی بود که به ­طور جدی و بدون استفاده از پوشش محافظ در طی آموزش انجام می­شد، عقیده اویاما به فول­ کنتاکت (مبارزه آزاد و سخت) بود همان­ کومیته­‌هایی که در کلاس‌های کاراته انجام می­گرفت.

دانستن این نکته ضروری ا­ست که بعد از ورود کاراته به ژاپن چنین مبارزاتی دیگر  به­ طور رسمی در سبک­‌های کاراته مجاز نبود (درحالی که مبارزات بیش­تر سبک‌­های اصیل کاراته خیلی سنگین­تر از شیوه­ مبارزات کیوکوشین بوده و صرفا برای گرفتن اجازه فعالیت در سرزمین ژاپن استادان کاراته در دهه ۲۰ میلادی مجبور به تعدیل روش مبارزات کاراته به شکل «ایپون کومیته» یا به قول امروزی کنترلی شدند).

در کاراته، کومیته اوج تمرینات هر هنرجو است، طی کومیته بود که هنرجوی کاراته می­توانست مهارت‌هایش را در مقابل حریفان متعدد نشان دهد. جایی که تجلی ساختار کاراته – دفاع شخصی- نشان داده می­شد. درست مانند مبارزات بوکس، دو تن در مقابل یکدیگر قرار می­گیرند و برای غلبه برهم از فنونی خاص استفاده می­کنند.

اهداف­ بسیار مثبتی از کومیته و چنین مبارزاتی حاصل می­گردد، مثل ­تقویت ­ذهن، چگونگی ­کار با پا، درنظر گرفتن ­فاصله­ ­مناسب ­با­ حریف، ساباکی (جا خالی دادن) سدکردن حمله­ و ضد حمله، ضربه‌های مختلف دست و پا با ترکیب‌های متفاوت و الی‌­آخر که به هنرجو اجازه می­دهد مهارت‌هایش را بسنجد و تجربه پیدا کند. دو هدف اولیه از کومیته و مبارزه آزاد، بالا بردن و تقویت اعتماد به ­نفس و توانایی آموزش و درس­ گرفتن از خطاست. در خیلی از سبک‌های کاراته، از جمله کیوکوشین، بسیاری از روش‌­های آموزش و تمرین پیش از شرکت در کومیته باید با هنرجویان کار شود.

اول: هنرجو باید بتواند مهارت اجرای فنون در چهارچوب تکنیک‌های پایه به صورت «ای‌­دو­گی­‌کو» کی‌هون‌های سه ­رفت ­و برگشت روی داچی‌های مختلف را به­ خوبی انجام دهد. (در حالت‌های لگدزنی، مشت­ زنی، دفاع دست و یا ترکیبی از همه).

دوم: هنرجو باید با «بونکای» هر کاتا آشنا باشد (کاربرد عملکرد). «بونکای»­ هر کاتا و خود آن کاتا درحقیقت پُل‌هایی هستند که فاصله­ بین کی‌هون (تکنیک‌های پایه­) و کومیته (مبارزه) را کم می­کنند.­ بالاخره هنرجو باید «رن‌­راکو» تمرین کرده ­باشد (تکنیک‌های ­ترکیبی)، شامل ترکیبی از بلوک‌ها، لگدها و ضربه‌های دست که به صورت ­درس­‌های مختلف تمرینی در حالت حرکت به جلو و عقب (سه ­رفت ­و برگشت) انجام می­دهند.

کومیته مؤثر به وجود سه عنصر نیاز دارد، که باید در یک مجموعه هماهنگ با هم جمع شوند، این عناصر مهم عبارتند از: چوشین (تسلط بر بدن)، چوسوکو (نظم تنفسی) و شوشین (ثبات ذهن) هستند.

اول: cho shin، نیاز دارد که بدن پایه­ ثابت و محکمی داشته (وضعیت ساختاری) و از جایی هم باید با نوع حرکت به سادگی سازگار باشد. مثال عینی آن حفظ فاصله­ مناسب در هر لحظه بین هنرجو و حریف مقابل است.

دوم: Cho souko ، به معنی نظم تنفس فرد است. نفس کشیدن باید هماهنگ و موزون با هر حرکتی باشد. برای کاستن از تشویش و نگرانی باید آرام و عمیق نفس کشید تا از تنش جلوگیری کرد.

سوم: cho shin، برای بسیاری سخت­ترین مورد است. این به معنای ثبات­ ذهن است. هنگام شرکت در هر نوع کومیته و مبارزه، از جمله کومیته در دوجو، ترس و هراس به سراغ ما می­آید. باید بتوان این ترس­‌ها را مهار کرده و از آن­ها در جهت نفع خود بهـره گـرفت. تـرس باعث ترشح آدرنالین می­شود. افزایش آدرنالین می­تواند به عنوان یک ­منبع انرژی به ­بدن این امکان را بدهد که مانع حرکات غیرضروری شود. هنگامی­که ­این سه عنصر باهم یک­‌جا جمع شوند، اساس کومیته به شکل صحیح فراهم می­شود.