متأسفانه خيلى از استادان هنرهای رزمى ادعا مىكنند كه در برابر چند مهاجم (دو، سه، چهار يا بيشتر)، به راحتى مىتوانند مبارزه كرده، آنان را از پا درآورند و يا فنون خاصى را در اين رابطه بلدند و… البته شنيدن چنين ادعاهايى، يا تماشاى حركات دفاعى و غالباً نمايشى در باشگاه و روى تاتمى، كار آسان و حتى جذابى است. اما باور كنيد بين باشگاه و تاريكى يك خيابان خلوت، فاصله‌ى زيادى است.
به نظر من، مقابله در برابر حتى دو نفر، نه تنها بسيار دشوار است، بلكه در بيشتر مواقع به شكست منجر مىگردد، چه رسد به رويارويى با سه يا چهار نفر. بُرد و باخت در تمام اين موارد، بستگى دارد كه طرف‌هاى مقابل چه كسانى هستند؟ چه مقدار تجربه زد و خوردهاى تهاجمى و خصمانه خيابانى را دارند؟ آيا نوجوانانى تازه به دوران رسيده هستند يا اراذل و اوباش سابقه‌دار؟
تقابل با سه يا چهار شرور سابقه‌دار خيابانى كه مهارت و تجربه خلافكارى زيادى دارند، كار بسيار مشكل و سختى خواهد بود; حتى اگر رزمى‌كار ماهرى باشيد، شانس‌تان خيلى كم است. چون آنها شرايط و قانون بازى را بلدند، ولى شما در نبرد خيابانى تازه‌كاريد.
نكته مهم بعدى، مكان و محل وقوع درگيرى است: آيا در يك جاى عمومى و شلوغ هستيد؟ فضاى تحرك كافى داريد؟ در خيابانى خلوت قرار گرفته‌ايد يا در پياده‌روى بزرگى هستید؟ توان جا به جايى و حركت كردن، يكى از نكات مهم رويارويى با خلافكاران است. دنياى واقعى با فيلم‌هاى سينمايى بسيار متفاوت است كه ستاره فيلم، همه مهاجمان را يك تنه از پا در مى‌آورد، بدون اينكه آسيب ببيند!. آن هم با فنون نمایشی.
اراذل و اوباش شرور معمولا چند نفرى سراغ طعمه مىآيند، جدا کردن آنها از هم، كار دشوارى است. يادگيرى چگونگى مبارزه با چند مهاجم، كار ساده‌اى نيست، ولى پيشنهاد مىكنم كه اگر بتوانيد تكتك با آنها روبرو شوید و در وهله اول، بدون معطلى، نزديكترین نفر را با تمام قدرت مورد حمله قرار دهيد، شانس بيشترى در پيروزى خواهيد داشت. البته تا با فنون نمایشی.
هيچ سبك خاص يا تكنيك‌هاى مشخص و معينى را، نمىتوان براى به دست آوردن برترى، در رويارويى‌هاى ناخواسته خيابانى برگزيد. توجيه كردن، راه چاره نشان دادن در اين مورد، واقعاً كار دشوار و سختى است.
دوستانه بگويم، گفته‌هاى خيلى از مربى‌هاى رزمى در مورد عملى بودن فنون در يك رويارويى واقعى را به سادگى باور نكنيد، بسیاری از فنون نمایشی هستند. از تئورى تا عمل راه طولانى و دشوارى است. شبيه همان كارى كه برخی هنرجويان آيكيدو، در باشگاه‌ها و هنگام آزمون و رتبه گرفتن انجام مىدهند. به ظاهر عملى زيبا، جذاب و حيرت‌آور است، ولى بسیاری از آن فنون قفل كردن و پرتابى در عمل و فضاى خيابانى قابل اجرا نيست، و صرفا فنون نمایشی می‌باشند.
آدمها متفاوتند; بعضى قد بلند، برخى كوتاه، چاق، عضلانی و… نه تنها در فيزيك بدنى متفاوتند، بلكه در روان و انديشه و احساس نيز با يكديگر فرق مىكنند. ازاينرو نمىتوان فرمول مشابهى براى دفاع شخصى مطرح كرد. هر اتفاق يا برخوردى، بسته به فضا و مكان و دو طرف درگيرى متفاوت است.
البته اين گفته به اين معنى نيست كه دست از تمرين و آموزش برداريم. يا من مربى، هنرجويان را با برخی فنون نمایشی نااميد و دلسرد كنم. نه! اما، نبايد افراطى بود و علاقمندان را با شعار و عبارات پوچ و واهى، از واقعيت دور نمود و گمراه كرد.
هنر دفاع شخصى، بسته به زمان و مكان و نوع درگيرى و طرف‌هاى آن، بايد زاينده، فراگير، زنده و پويا باشد. تعدادى فرمول و تكنيك سنتى نمايشى، نه تنها ممكن است بدون كارايى باشد، بلكه گاهى زيان آور نيز خواهد بود.
0 دیدگاه