کانکو

کانکو:

به معنی خیره شدن به آسمان است. از نظر لغتی، کان به معنای نگاه و کو یعنی آسمان. اولین حرکت کاتا حرکتی است که دست‌ها در بالای سر قرار می­گیرد و از میان آن شخص به آسمان نظر می‌افکند و بالا آمدن خورشید را می‌­نگرد. اهمیتی ندارد با چه دشواری‌هایی رو در رو هستیم، و هر روز، روز تازه‌­ای است و کاینات منتظر است و هیچ اتفاقی و چیزی آن­قدر سخت و دشوار نیست که بر حقیقت وجود اثر گذارد، باید آماده­ مبارزه با همه­ کژی­‌ها و سستی‌­ها باشیم و با اشکال گوناگون پلیدی، فیزیکی و متافیزیکی، مبارزه کنیم و تا غلبه بر آنان و در دست گرفتن سرشت زندگی از پای نشینم. با نگریستن به آسمان در روز و در شب و نیرو گرفتن از گستره­ی بی‌­انتهای هستیی، آفتاب و ستارگان، طلوع و غروب، عظمت را در قلب خویش نهادینه می‌سازیم و با جسم قدرتمند خود به جنگ شر و پلیدی می­رویم. جز پیروزی راه دیگری بر ایمان متصوِر نیست. پس آن­گاه که دچار ضعف شدی به آسمان بنگر تا بزرگی هستی را دریابی و به وجود بی­کران خود باور بیاوری. کاتا تعامل بین تکنیک­‌های قوی و ضعیف، سرعت و سکون در ریتم و ضرب­ آهنگ را به خوبی بیان می­کند.

کانکو از جمله قدرتمندترین، روحانی‌ترین و منطقی‌ترین کاتاهای سبک‌های گوناگون کاراته است. کاتا نفس‌گیر، سرشار از ظرافت و دقت و لطافت، در عین زبری است. داچی‌ها بلند، دفاع‌ها سنگین و ضربات محکم هستند. کانکو یک کاتای شمالی (شوریته) است. این کاتا در قرن هجده میلادی ­ابداع گردیده و توسط استاد فوناکوشی به نام کانکو تبدیل شده است و در سبک‌های وادوریو، کوشوکان شیتوریو، کوسوکان­ شوتوکان و کیوکوشین، کانکو نامیده می­شود.

داستان‌هایی درباره­ این کاتا نقل شده است که کانکو را هنگام طلوع آفتاب بر فراز صخره یا تپه­‌ای بلند اجرا می­‌نمودند و بالا آمدن دست‌ها همزمان با درخشیدن خورشید بوده است. یعنی در قسمت آغازین کاتا از حالات ذن که سرشار از معنویت است، بهره می­برده‌­اند. یکی دیگر از دلایل اهمیت این طولانی‌ترین کاتا، این­ست که استاد فوناکوشی برای معرفی کاراته در خارج از اوکیناوا، برای اولین بار لباس سفید آن را اجرا نمود (قبل از جنگ دوم جهانی). کاراته‌کای که کانکو را اجرا می­کند، باید بتواند مفهوم معنوی و ذاتی کاتا را در یابد. مشکلات قابل حل است، خورشید هر روز می­درخشد و طلوع می­کند، بعد از هر باران دوباره می­تابد. هیچ سختی و مشکلی به ­صورت نمادی وجود ندارد. تعصب و پیش داوری نابود کننده­ سیر طبیعی زندگی است. هر بار که خورشید بر آید نوید و امید شادی‌های تازه و نو را می­دهد. تنها باید در پی آنان رفت و یافت­شان.