چاقو به سه منظور

حملات ياغيان و خلافكاران حرف‌ه­اى با چاقو و تيزى را به سه دسته و گروه می­توان تقسيم كرد:

۱٫ تهديد و ارعاب

۲٫ تنبيه و گوشمالى دادن

۳٫ قتل از پيش برنامه­‌ريزى شده

هر يك از سه گروه بالا، ويژگى‌­هاى مختص به خود را داشته و هيچ ارتباطى با دوئل و مبارزه­ رودررو ندارند. البته شباهت‌هايى نيز وجود دارد; ولى اهميت موضوع در شناخت و درك تفاوت‌ها و اختلاف آن­ها با يكديگر است. مهم­ترين اشتراك (در هر وضعيتى) براى چاقوكش‌­ها، خشونت ذاتى چاقو، برندگى و كشنده بودن آن است. چاقو، مثل ضربه­ مشت يا چوب يا ضربه­ پا نيست كه بشود در برابرش با دست خالى دفاع نمود، چاقو به خاطر ذات برنده‌­اش، به هر قسمتى از بدن بخورد، گوشت را به راحتى دريده و پاره می­كند.

مسير حركت چاقو مثل مشت، قابل پيش‌بينى يا پيش­گيرى نيست، محل اصابت چاقو متعدد و وسيع است; ولى مشت، محدوده­ حركتى كمى دارد، كسى كه با مشت حمله كند، قطعاً به نيت زدن ضربه به صورت، سر يا شكم اقدام مى­كند، مهاجم با مشت به بازوى كسى نمی­زند، ولى چاقو به هر قسمتى از بدن می­تواند آسيب وارد كند.

تفاوت‌ها

۱٫ در حالت اول چاقو جنبه­ تهديد و ترساندن دارد، چاقوكش با تكان دادن چاقو و تيزى، همان­گونه كه قبلا اشاره شد، قصد رساندن پيامى دارد: «برو» «از من دور شو». معمولا در اين وضعيت، فاصله­ او از طعمه زياد است; ازاين­رو كيف پول را بدهيد و برويد، كيف دستى‌­تان را به نقطه‌اى دورتر پرتاب كنيد. يادتان نرود، يك­دندگى با شجاعت، زمين تا آسمان فرق مى­كند.

۲٫ خلافكار با قصد قبلى براى گوشمالى دادن و ادب كردن طعمه، به قربانی نزديك می­شود. اگر چه كار سختى است، ولى سعى كنيد خونسرد باشيد، يا لااقل نشان دهيد كه آرام هستيد، خلافکار را تحريك نكنيد. معمولا زمانى متوجه چاقو می­شويد كه مهاجم خيلى نزديك شده است. احساساتش را برانگيزانيد; احساسات عاطفى‌اش را، نه خصمانه.

۳٫ مورد شماره­ سه كمترين احتمال را در يك رويارويى دارد، قاتل به قصد كشتن آمده و قربانى وقتى متوجه چاقو می­شود، كه به پهلویش فرو رفته باشد. براساس آمار روش شماره­ ۱ بالاترين ميزان و روش‌هاى ۲ و ۳ به ترتيب كمترين وقايع را به خود اختصاص می­دهند. روش سوم به ندرت و روش دوم گاهى احتمال وقوع دارند، ولى روش اول بسيار شايع است.

تعداد کمی از روش سوم جان به در برده‌­اند. بهترين كار در مورد روش سوم، درگيرى با خود قاتل است; يعنى، قربانى نيز بايد قصد از پا درآوردن مهاجم را به هر قيمتى بنمايد حتا با وجود زخمى در پهلو، به آسانى تسليم نشود. در كل، مطالب گفته شده تنها نظريه است; يعنى، طبق اطلاعات به دست آمده از زندانيان و مراكز اورژانس، جان به ­دربردگان از درگيرى‌­هاى خيابانى، نيروى انتظامى، پرونده‌­هاى قضايى و… اين جمع­ بندى نسبى حاصل شده است. هيچ فرمول و روش تضمينى و صددرصد مؤثرى در اين ­باره وجود ندارد. تبليغات برخى استادان هنرهاى­ رزمى و باشگاه‌ها، هيچ پايه و مبناى علمى و منطقى ندارد.

هر يك از سه روش بالا، مى‌تواند در آنى تبديل به روش ديگر شود. نمى‌­توان تقسيم­ بندى معينى، هنگام بروز رويارويى، انجام داد. تنها بعد از اتمام درگيرى و پايان يافتن خشونت می­شود آن را رده ­بندى نمود و اذعان داشت كه به كدام گروه تعلق دارد. بيش­تر حملات مهاجمان كه با چاقو صورت می­پذيرد، در حقيقت درگيرى فيزيكى يا رويارويى نيستند; اقدام به جرح يا قتل هستند. اگر موضوع را از اين زاويه بررسى كنيم، درمی­يابيم كه اراذل و اوباش چاقوكش و متخاصم، قصد و نيت دوئل و مبارزه ندارند; آنان تصميم به زخم زدن (بريدن) يا قتل طعمه­ خود را دارند. حتا آدم­‌هاى ناشى كه دچار جنون آنى می­گردند، در آن لحظه­ سرشار از عصبيت و خشم، نيت كشتن و از پا درآوردن حريف را دارند.

اگر چه بعداً دچار پشيمانى و ندامت می­شوند، اما در لحظه­ حساس عصبانيت، مقصودشان، كشتن طرف مقابل است، نه مبارزه و درگيرى فيزيكى. مساله­ بسيار مهم در درك و فهم موضوع چاقوكشى و روبرو شدن ناخواسته با آن، در شرايطى خشن، مبارزه و جنگ و درگيرى و زد وخورد نيست، بلكه زنده و سالم ماندن است. بين «مبارزه» و «درگيرى و زنده ماندن» تفاوت بسيار زيادى وجود دارد. اگر تفاوت‌ها را ندانيد، نفهميد و درك نكنيد، حداقل اين است كه به شدت زخمى می­شويد. هنگام  روب­رو شدن با چاقوكش، مبارزه و زد وخورد را فراموش كنيد; از صحنه خارج شدن در اسرع وقت، مهم است. در برابر چاقوكش و تيزى­كار حرف‌ه­اى، اساساً، درگيرى فيزيكى يا دوئل، معنى ندارد. موضوع، مرگ و زندگى است، كه فرسنگ‌ها از بحث زد وخورد، فراتر است.