موسیقی کاراته

«دو نوع توازن در جهان وجود دارد: خارجی مثل؛ موسیقی یا پرواز پرنده و…، داخلی، مثل ساختمان اتمی یک مولکول یا ضربان قلب… هر فرآیند اجتماعی نوعی توازن خارجی ا­ست: مانند امور اداری یک بانک، یا ترافیک شهر. هنره ای­رزمی به­ عنوان دست­آوردی انسانی هم تابع این قانون­ بوده و دارای توازن و ریتم خارجی ا­ست. برای شناخت بهتر و کامل­تر هر مجموعه یا موضوعی، درک توازن حاکم بر آن اهمیت زیادی دارد. کسانی که قدرت درک و حس قوی­تری داشته باشند ریتم، توازن و هارمونی را در کاراته می­فهمند و به هماهنگی­‌های موجود بیش­تری دست می­‌یابند و پیشرفت سریع و قابل ملاحظه‌­ای خواهند داشت، در مقابل، کسانی که فاقد این حس درونی و درک باشند، رشد کمی در کاراته دارند.

بسیاری از رویدادهای موزون روزمره­‌ی زندگی، نتیجه­‌ی اتحاد و یکپارچگی ذهن و جسم است. درک وزن و آهنگ هر رویداد و پدیده‌­ای به رشد سریع در آن مسیر می‌انجامد. توازن حاکم در موسیقی و حس لطیف شناسایی و درک زیر و بم آن، ما را به شناخت توازن موجود در کاراته نزدیک­تر می­سازد. حرکات، فنون و تکنیک‌ها در کاراته، آهنگین­ بوده و دارای وزن می­باشند یعنی نوعی موسیقی کاراته.

در موسیقی، حرکت افقی نُت­ها در طول زمان را ملودی گویند. هنگام شنیدن یک آهنگ چیزی که در ذهن ما می­ماند، صدای خواننده است که همان ملودی می­باشد، هر نوع سازی را هم، همراهی می­نامند. در هنر موسیقی چگونگی ترکیب سازها و ملودی را هارمونی می­نامند. با این حساب هم­خوانی و هماهنگی مطلوب بین اجزا را هارمونی می­گویند.

هر حرکتی در کاراته دارای وزنی منحصر به خود است یعنی موسیقی کاراته و مانند موسیقی، هر تکنیک وزن مشخصی دارد. ترکیب صحیح این اوزان ما را به یک هارمونی و توازن دلچسب می­رساند. همان نکته‌­ای که بدون شناخت و یافتن حس درونی‌­اش، نمی­توان فلسفه­‌ی هنرهای­ رزمی را درک کرد و در آن پیشرفتی حاصل نمود. نزدیکی هنرهای ­رزمی در همین تجانس‌ها به چشم می­خورد. توازن موجود بین زیروبم­‌های یک قطعه موسیقی، هماهنگی و ظرافت آن­ها؛ تعیین­ کننده­‌ی نوع کیفیت، زیبایی و ارزش و جایگاه آن اثر موسیقی ا­ست. قدرت شناخت و درک رابطه‌ی اجزا و هارمونی حاکم بین آنان، در افراد گوناگون متفاوت و متغیر می­باشد. همان­گونه که گفته شد؛ هنرهای­ رزمی به ویژه کاراته، مثل موسیقی، آهنگین است؛ ریتم، وزن و نظم دارد. قانون و فرمول­‌هایی معین، شرایط این ترکیبات موزون را تعیین می­کنند و میزان تبحر و توانایی هنرجو در شناخت، حس و درک این هماهنگی­‌ها و هارمونی­‌ها مُعرف حد و مرتبه­‌ی اوست» (کاراته این است- اویاما- ص – چاپ ۱۹۸۴).

 نقاط مشترک كاراته با موسیقی و رقص

«مردم از دریافت این حقیقت، بسیار متعجب می­شوند که ارتباط نزدیکی بین کاراته و موسیقی وجود دارد، یعنی نوعی موسیقی کاراته. افرادی که به­ طورکلی با روح موسیقی آشنایی ندارند در تمرینات کاراته پیشرفت کُندی دارند. ولی آن عده چند دوره کلاس موسیقی را گذرانده­‌اند (یا با موسیقی­ کلاسیک آشنایی دارند)پیشرفت قابل­ توجهی در کاراته پیدا می­کنند. همه می­دانیم که عامه‌ی مردم چه نگرشی نسبت به کاراته دارند. کاراته بیش­تر به­‌خاطر تکنیک‌های دست و پا، دفع حملات حریف، و در مجموع مبارزه و جنگاوریش مورد توجه است. توده­ مردم به محض شنیدن واژه­‌ی کاراته به یاد حرکات جنگی یا زدوخوردهای خیابانی ناشی از فیلم­های سینمایی می­افتند. متاسفانه آن­چه بیش از همه ما را آزرده خاطر و ناراحت می­کند این است که بسیاری از مردم نمی­توانند به این نکته پی­ببرند که کاراته یک شیوه‌­ی انضباطی، تربیتی و اخلاقی ا­ست، زیرا کاراته زمانی به واقعیت می­پیوندد که پرورش روح و تهذیب شخصیت هنرجو در آن وجود داشته باشد.

تاکید بر این مساله که کاراته دارای موسیقی است یا به عبارتی موسیقی کاراته یا بهتر است بگوییم کاراته و موسیقی، نقاط مشترک زیادی دارند، هیچ پیشرفتی را در زمینه‌ی درک کاراته به­ وجود نخواهد آورد. البته خیلی‌ها این عقاید را به تمسخر می­گیرند، با این­حال باید گفت که چنین ارتباطی (کاراته و موسیقی) هرگز به ذهن کسی رسوخ نکرده است. موسیقی از نواها و صداهای دلنشین تشکیل شده است و می­تواند اشک به چشم­‌ها بیاورد. گاه مانند شعله­‌های آتش (هم­چون ریتم­های لاتین و جاز) سر به­ فلک می­کشد، گاه عواطف و احساسات بشری را تهییج می­کند؛ اما هیچ ارتباطی با هنرهای رزمی ندارد. اگر موسیقی به حرکات دست­ها، پاها و تمام قسمت­‌های بدن وابسته باشد به چیزی مانند رقص ختم می­شود، و این عامل رقص (منظور رقص کلاسیک مثل باله- نه رقص‌های مبتذل) در کاراته منعکس می­گردد.

از زاویه دیگر باید اشاره کنیم که شاید رقص و کاراته، ارتباط بسیار نزدیکی با هم دارند. موسیقی و رقص را نمی­توان از هم جدا کرد و آن­طور که از این قیاس منطقی برمی­آید، موسیقی و کاراته هم از یک روح برخوردار هستندیعنی موسیقی کاراته»(کاراته این است- اویاما- ص – چاپ ۱۹۸۴).