صلح جهانی

کاراته همه­ چیز اویاما بود، نه ورزش بلکه راه زندگی‌اش(اگر می‌گفتند کاراته ورزش است اویاما ناراحت می­شد). او باور داشت از طریق فلسفه‌ی کاراته­ مي­توان صلح را در جهان ­پايدار كرد. فكر صلح جهاني باعث شد تا او قویا به فکر مبارزه رودرو با یک گاو نر بیفتد. او عقیده داشت؛ اگر بتواند حیوان را در این مبارزه شکست دهد، توجه جهانیان را به قدرت شگرف کاراته جلب خواهد ­نمود، و سپس از این رهگذر می­تواند خط­ ­مشی اندیشه­‌های خود را در مورد صلح جهانی و دوستی و انسانیت؛ به ­واسطه‌­ی فلسفه­‌ی کاراته برنامه­‌ریزی کرده و گسترش دهد.

برای خیلی‌ها شاید اندیشه­‌ی صلح­­ جهانی؛ رویایی دست­ نیافتنی، تو خالی و مضحک در دنیای­ کنونی به حساب بیاید. چیزی­ که از ابتدای مدنیت، انسان همواره در جست­جوی آن­ بوده و تاکنون هم متوقف نشده است. سوال این است چرا اویاما به دنبال صلح بود؟ می­دانیم که اویاما بعد از جنگ­ جهانی، در عین جوانی، تمام امیدش به آینده را از دست داده بود. دوران اقامت و ریاضت در کوهستان و سال‌های پس از آن و مطالعات و سیر و سلوک معنوی و عرفانی از اویاما انسان دیگری ساخت که با لطافت یک شاعر به هستی نگاه می­کرد. در همه‌ی زندگی و فلسفه‌­ی کاراته­‌اش سعی داشت تا کسی حس ناامیدی را تجربه نکند و همواره عشق و دوستی را ترویج می­نمود و به فکر صلح جهانی بود.

اویاما يك­پارچه قدرت و اعتماد و اطمینان بود. او در مقابل هر حریفي موفق و پیروز مي­شد. درحالی­که دیگران حتا خواب چنین مبارزاتی را نمي­ديدند، چه رسد به این­که به پیروزي دست يابند. برای اویاما صلح در جهان وجود داشت، اما در قالب مبارزاتی که دیگران از آن خودداری می­کردند. این طرز تفکر چیزی بود که اویاما از سامورایی ژاپن آموخته بود – آن­طور که نام سامورایی نشان می­دهد – آن­ها به اربابان خود خدمت می­کردند. سامورایی‌ها از مرتبه­ی سلحشوران (شوالیه‌ها) بودند، سربازانی ­که ویژگی­‌های شخصیتی منحصر به­­ فردی داشتند. این خصلت­‌ها استانداردهایی را برای همه­‌ی سامورایی‌ها در زندگی با توجه به رفتار، ایده‌آل­، و عقاید تعیین کرد بود.