روانشناسی ورزش در گستره وسیعی کاربرد دارد. گرچه برخی از آن صرفا برای بالا بردن عملکرد و دستیابی ورزشکاران به مدال و قهرمانی استفاده میکنند، اما عده زیادی هم آن را در راستای ورزش همگانی به کار میگیرند. اخیرا برخی از روانشناسان ورزش بر عوامل روانشناختی دخیل در ورزش، راه های تشویق افراد جامعه به ورزش کردن، یا سنجش میزان اثر بخشی ورزش به عنوان یک روش درمانی برای مشکلات روانی مثل افسردگی تاکید زیادی کرده اند.
توصیف، تبیین و پیش بینی نگرش ها، احساسات و رفتار ورزشکاران، مربیان و حتا تماشاگران و اشخاص آشنا با زیرساخت های رقابتهای ورزشی را روانشناسی ورزش مینامند. روانشناسان ورزش بالینی با استفاده از یافته های پژوهشی در کُنش و تقابل مستقیم، به ورزشکاران کمک میکنند تا با عواملی که مانع رسیدن آنها به عملکرد بالقوه شان میشود، مقابله نمایند. ازسوی دیگر روانشناسان تربیتی ورزش، مهارت های روانی را آموزش میدهند تا ورزشکاران و مربیان درباره چگونگی برطرف کردن این موانع آگاه پیدا کنند.
روانشناسان پژوهشی ورزش اثرات رفتارهای درمانی مختلف و موقعیت های محیطی بر وضع روانی ورزشکار، توانایی اجرای مهارتهای ورزشی یا هر دو را بررسی مینمایند. شاخه های جدیدتر در برگیرنده روان فیزیولوژی و روانشناسی تمرین هستند که هر دو رهیافت های گسترده و پیچیده تری را برای مطالعه عملکرد انسانی ارایه میکنند.
روانشناسی ورزش حاوی شیوه های برانگیزنده ورزشکاران است، به گونه ای که هر ورزشکار بتواند در بالاترین حد توانایی خود به رقابت بپردازد. ورزشکاران در این راستا باید راهبردهایی را به کار گیرند تا در برابر رقیب روحیه شان را نبازند، از داروها سوءاستفاده نکنند، روش های تیمی موفقیت آمیزی را به کاربرده، و مهارت های مناسب را بیاموزند.
[…] به نوعی خودباوری از توانایی های خود میرسند (اعتماد به نفس) از سویی، ورزشکارانی که شکست‌های بیشتری تجربه […]