پیدایش کاراته در اوکیناوا – بخش اول

کاراته، در اصل مربوط به اوکیناوا است: اوکیناوا، قرن­ها یک ارتباط فرهنگی و تجاری با چین داشت. مردم اوکیناوا باور دارند که اجداد آن­ها از چین آمده­ اند. شاید به دلیل فرهنگ چینی، هنرهای ادبی و هنرهای مبارزه به میزان بالایی به همین موضوع مربوط می­شوند. در آن روزها اوکیناوا به ­عنوان مجمع الجزایر ریوکیو خوانده می­شد، اوکیناوا بزرگترین جزیره، و قلمروی غیر وابسته بود، گرچه ريشه ­هاي کاراته به ­هیچ عنوان ژاپنی نیست، ولي گسترش کاراته مدرن (کاراته­ دو) در ژاپن اتفاق افتاد و در سراسر جهان كاراته را جزیی از فرهنگ ژاپن مي­شناسند.تا اوایل قرن پانزدهم مجمع­ الجزایر ریوکیو به سه قلمرو غیر­وابسته تقسیم شده بودند: چوزان، هرکوزان و نانزان، جایی که اسلحه تحریم و غدغن بود. این موضوع باعث ­شد مردم از ابزارهایی استفاده کنند که به راحتی می­توانستند آن­ها را جایگزین سلاح کرده و برای دفاع شخصی بکار برند.

وسایل کار کشاورزی و لوازم ماهی­گیری مثل بو، جو، تامبو، نانچاکو، تون­فا، سای، کاما،ته ­کو، سوروجین، تین­به، روچین و اِکو (پاروی قایق)، آزاد بودند چرا که مردم برای کارشان به آن ­ها نیاز داشتند. وسایلی که در مواقع مبارزه در مقابل سلاح­ های واقعی مثل اسلحه عمل می­کردند. کاتانا (شمشیر) به ­طور انحصاري توسط سربازان و سامورایی­ ها استفاده می­شد.

امروزه این اسلحه ­ها (ابزارهای کار) در کوبودو استفاده می­شوند. کوبودوی مدرن توسط شینکو ماتایوشی (۱۹۴۷-۱۸۸۸) ابداع شد، او در کوبوجوتسو تجربه داشت (واژه­ دوم یعنی جوتسو به دو و  کوبوجوتسو به کوبودو تبدیل شد). (دیگر سبک ها: کاماجوتسو، تون­فا­جوتسو، نون­­چاکوتسو، و اِکوجوتسو­). هنگامی­که امپراطور هیروهیتو درسال ۱۹۲۱ از اوکیناوا دیدن کرد، شاهد اجرای یک برنامه کوبودو توسط ماتایوشی و چوجون می­یاگی بود (میاگی و ماتایوشی هر دو متولد سال ۱۸۸۸ در شهر ناها بودند).

فاصله­ جزایر اوکیناوا به تایوان، چین و خاک اصلی ژاپن تقریبا به یک اندازه است (حدود ۵۰۰ کیلومتر تا ژاپن، ۵۰۰ کیلومتر تا تایوان و ۶۰۰ کیلومتر تا خاک اصلی چین) وجود معادن غنی گوگرد در مجمع­ الجزایر ریوکیو یکی از دلایل چشم ­داشت چینی­ ها به این منطقه و تامین مواد اولیه باروت بوده است. به ­دنبال تصرف جزایر ریوکیو توسط چینی­ ها به سال ۱۳۴۰ و تشکیل فرمانروایی وابسته به حکومت مینگ گروه هاي زيادی از صنعتگران، هنرمندان، دریا­نوردان، راهبان، نویسندگان و… به­ سوی اوکیناوا روانه شدند، که اغلب در منطقه­ کومه­ مورا  Kumemura اقامت ­گزیدند. برخی از آن­­ ها استاد کمپو بودند كه در کنار کارهای اصلی خود اقدام به آموزش هنرهاي­ رزمي به اهالی نمودند. به مرور زمان کمپو با هنر محلی ته  Te مخلوط گردید، و شیوه جديدي به نام تو -ده (To-de) یا دست­ چینی تانگ ­ته(Tang Te) به ­وجود آمد(پاره­ای اوقات به آن اواکیناوا­-ته نیز می­گفتند)  ممنوعیت حمل سلاح چه در زمان حکومت دست­نشانده­ چین بر اوکیناوا چه در دوران تسلط شیمازو Shimazu عامل مهم و تعیین­کننده­ ای در رشد و تکامل هنرهای رزمی در بوده است. غالب این تمرینات به شکلی مخفی و زیرزمینی دور از چشم ماموران حکومتی(طی چند قرن انجام می­شد) همین نکته مخفی بودن، تمرینات استادان رزمی و هنرجویان، یکی از دلایل عدم شفافیت مستندات تاریخی درباره هنر رزمی ا­ست، چه نگه­داری مدارک، کتب، نوشته و دستورالعمل دررابطه با تو -ده خود موجب لو رفتن و دلیلی برای سرکوبی و شکنجه هنرجویان رزمی بود.

از این­ جهت اکثر اطلاعات امروزین ما، به ­صورت سینه به سینه و نانبشته منتقل گردیده، که خود انصاف خواهید داد در چنین مواردی چه اضافات و نُقصان­ هایی بر دانش رزمی رفته است.

آن­چه مسلم است، سه سبک اصلی که متاثر از نام مناطق جغرافیایی بودند از تو -ده به ­وجود آمد:

۱-شوری­ته                            ۲- توماری­ته                           ۳- ناها­­ته.