هنرهای­ رزمی و دفاع

هنرهای­ رزمی و دفاع :

اگر هنرهای رزمی واقعا به درد دفاع شخصى­ می­خورد، آيا برای به روز بودن باید در گذر زمان، مرتبا تکنیک‌ها را تغيير داد؟ تكنيك‌هاى رزمی در موقعيت‌های تاريخى خاصى، ابداع و درست شدند كه تهاجم و درگیری صرفا رودررو و قابل پيش‌بينى بود. شليک یک گلوله از راه­ دور، با كلت يا تفنگ، امری عادى نبود. امروز وضع كاملا متفاوت است، درگيرى­‌هاى خشونت‌بار، غالبا با سلاح­‌هاى گوناگون گرم، صورت مى‌گيرند. يک تک تيرانداز از فاصله دو كيلومترى، میتواند كسى را مورد هدف قرار دهد. در چنين اوضاعى، هنرهای ­رزمی و فنون فيزيكى آن، كارآيى و تأثير لازم را ندارد. اين­جا است كه نقش ابعاد معنوى هنرهای­ رزمی و دفاع، جلوه می­كند. (البته بحث حفاظت شخصی و بادی گارد موضوعی متفاوت است که امری حرفه­‌ای محسوب می­شود).

احتمال برخورد گلوله، چاقو، چماق در تاريكى نقطه‌­اى خلوت، در شهرهاى بزرگ جهان، امرى غيرممكن و كمياب نيست، اين­ دست وقايع هرروزه رخ مى‌دهند. شخصا معتقدم، بهترين شيوه­ دفاع شخصى (بهتریت برداشت از مفهوم هنرهای­ رزمی و دفاع)، دورى جستن از شرايط خشن و خطرناک است. نبايد اجازه دهيم تبديل به سوژه خشونت كسى شويم، تحت هيچ­ عنوانى نبايد وارد فضایی ملتهب شد. به هرشكل ممکن بايد جلوى آن را گرفت.

دنياى مدرن و شتابانى كه در آن زندگى مى‌كنيم، آلودگی هوا، آلودگى­ صوتى، فشارهاى روزمره­ اجتماعى ناشى از شغل، ترافيک، امور اقتصادى و… بحران و شرايط سختى را براى همه­ انسان­‌ها، از مرد و زن فراهم نموده است. تمام عوامل جامعه­ امروزى، پارامترهايى هستند كه انسان را تحت سلطه و سيطره خود دارند و به گونه‌­اى ناخواسته، مشكلات و بار زيادى را به او تحميل كرده و زندگى را سخت می­كنند.

ناملایمات خشن زندگى روزمره، خود، مهاجم و متخاصمى شرور، براى نوع بشر محسوب می­شود. پس ابزار دفاع – چه روانى و چه جسمى – در برابر هجوم بى­ امان لشكر مخرب و ويرانگر معضلات روانی دنيا چيست؟ یعنی هنرهای­ رزمی و دفاع چه معنی دارد؟ به­ دست­ آوردن آرامش، گرفتن سررشته زندگى در دست، پيدا نمودن شرايط مطلوب و… از توان خيلی‌ها خارج است، استحكام روانى شهامت زيادى، می‌طلبد. آيا هنرهاى ­رزمى می­تواند ما را در رسيدن به اين مهم، يارى رساند؟

در بحث هنرهای­ رزمی و دفاع فقط روش و راه دفاع و مبارزه­ فيزيكى مطرح نيست، بلكه شيوه­ مبارزه با چالش‌هاى روانى و روحى ناشى از فشارهاى اجتماعى هم هست. هنرهای رزمی جنگ تن­ به ­تن با مهاجم نيست، بلکه خوددارى كردن از هر نوع برخورد فيزيكى خشن، خود بخش بزرگى از  انديشه و فلسفه­ هنرهای رزمی محسوب می­گردد.

با تمرینات هنرهای رزمی، بايد به سطحى برسیم كه نه تنها قادر به دفاع فيزيكى از خود باشيم، بلكه بتوانيم روان و درون خود را، به عدالت و توازن متناسب برسانيم. اگر هنرهای رزمی را يک راه (معنوى) بدانيم، فلسفه و هدف نهايى آن، كه دست­يابى به صلح و آرامش درونى و روانى است را سرلوحه­ خود قرار خواهيم داد.

بايد به مرحله ­اى برسيم كه بتوانيم اظهاركنيم، كاراته از زندگى من مراقبت می­كند، كاراته از من حراست و پاسدارى میكند، چه از روانم، چه از تنم و به تعبيرى ديگر، از ما در برابر هر هجوم دون و هر پلشتى حفاظت مینمايد. هنرهاى ­رزمى، فلسفه و مكتبى فراتر از فنون و تكنيك­‌هاى فيزيكى ا­ست. مهارت‌هاى فردى و عملى، بخش كوچكى از دانش هنرهاى ­رزمى به حساب می‌آید. هنر رزمى، مثل استخرى بزرگ و پُر آب است كه هم میتوان شيرجه زد و به كف استخر رفت و هم امكان شنا در قسمت كم عمق و باقى ماندن روى سطح آب هست، بسته به توانايى، تجربه و دانش ما دارد كه به چه ميزان و براى چه موردى از آن استفاده نماييم. به­ طوركلى، هنرهاى رزمى می­تواند بسته به سطح توقع و نظر؛ عميق و كامل باشد و يا سطحى و ساده.