چوجن میاگی

«چوجن­ میاگی» (­۱۹۵۳- ۱۸۸۸) در «ناها» متولد شد، شهری در جزیره‌ی «اوکیناوا». برخلاف بیش­تر رزمی­‌کاران، «میاگی» پسر یک تاجر ثروتمند بود. او آموزش هنرهای ­رزمی را در ده سالگی آغاز کرد و تکنیک‌های اولیه را از «ریوکو آراکاکی» آموخت. در چهارده سالگی «ریوکو آراکاکی» او را به استاد «کان­ریو ­هی­گااونا» (که با نام «هی­گاشیونا» هم شناخته می­شود) معرفی کرد. در اوکیناوا، او به «آشی­نو هی­گا­شیونا» هم معروف بود. «می­‌یاگی» بیش از ده سال زیر نظر مربی جدیدش تعلیم دید. «کان­ریو هی­گااونا»، سبک «ناهاته» و یک تمرین تنفسی که «سان‌چین» نام داشت (و بعدها تبدیل به کاتا شد) را در سال ۱۸۹۰ معرفی کرد. هنگامی­که «کان­ریو هی­گااونا» در شصت وسه سالگی درگذشت (۱۹۱۵)، «می­یاگی» به «فوچو» شهری در جنوبی‌ترین نقطه­ چین مهاجرت کرد. چوجن میاگی در همان مدارس رزمی که استادش «کان­ریوهی­گااونا»،

سبک­‌های مختلف چینی را تمرین می­کرد، فرم­‌هایی مثل «چی­­ای‌­شی» را آموخت. در چین «می­‌یاگی» همچنین به تمرین «شائولین کمپو» و «پاکائو» پرداخت (دو فرم متفاوت مشت چینی). «شائولین کمپو» سبکی سخت و «پاکائو» یک سبک ملایم بود. سال­‌ها بعد، میاگی تمام روش‌هایی را که آموخته بود با هم ترکیب کرد، خطوط سخت و فرم خارجی مربوط به «شائولین کمپو»، چرخش‌های ملایم داشت و «پاکائو» تاکید به نیروهای درونی و داخلی. (او سبک­‌های چینی را در سه دوره­‌ی فرا گرفت).

بعد از چند سال اقامت در چین، «چوجن میاگی» به اوکیناوا بازگشت، و یک دوجو در «ناها» باز کرد اصالت اوکیناوایی او منجر به تولد «ناهاته» شد.. «سی­کو­هی­گا»، که او هم شاگرد «کان­ریو هی­گائونا» بود، تصمیم گرفت سیستم جدید را تحت­ نظر «م­یاگی» فرا گیرد، در ۱۹۲۶، هنگامی­که ۳۸ ساله بود، «میاگی» (همراه با «چومو هانا­شیرو» از «شوری­­ته»، «کنوا­ما­بونی» از «شیتو­­ریو» و «چوکی­ موتوبو») کلوپ کاراته تحقیقاتی را دایر کردند. آن­‌ها به اتفاق مدت سه سال را صرف گسترش فنون پایه، کاتاها، روش‌های بدن­سازی و فلسفه­‌ی کاراته نمودند.

روش کاراته «می­اگی»، بدون آن­که نامی داشته باشد،  مدت­‌ها آموزش داده می­شد، تا این­که «جین­ آن­ شین­زاتو»، بهترین شاگرد او در گردهمایی ملی ورزشی در باغ «می­جی­ شی­رین» در توکیو شرکت کرد. یکی از مسوولان از او سوال کرد که چه سبکی تمرین می­کند و او ناگهان پاسخ داد: «گوجو­ریو» (به زبان ژاپنی: سخت و آسان).

هنگامی که چوجن میاگی به «اوکیناوا» بازگشت موضوع را به «میاگی» گفت، «م­یاگی» هم با نظر شاگرد ارشدش در مورد نام سبک موافقت کرد. این موضوع حدود سال ۱۹۲۶ اتفاق افتاد، اما از ۱۹۲۹ «می­یاگی» رسما نام «گوجوریو» را برگزید، (سبک سخت و نرم)، همچنین به نام سبک تنفس‌های عمیق دم و بازدم هم شناخته می­شد. در روش «گوجوریو» فنون سر کردن دایره ­ای با ضد حمله­‌های سریع و قوی ترکیب شده بود. معروفیت و آبروی «می­یاگی» و تعداد شاگردانش کم کم افزایش یافت. او شروع به آموزش سیستم جدیدش در کالج مربیان اوکیناوا، در مدرسه‌ی بازرگانی «ناها»، و در مراکز آموزش پلیس اوکیناوا کرد.

چوجن میاگی کاتاهایی مثل «سان­چین»، «تن­شو»، «سایفا» (سای­ها)، «گیک­ سای­ دای ­ای­چی» و «گیگ ­سای­ دای ­نی» ­را رواج داد. آن کاتاها بعدها توسط ­اویاما در سبک کیوکوشین استفاده شدند. کاتای «سان­چین» کاملا مفهوم سخت «گوجو» را تداعی می­کند و کاتای «تن­شو»، معنی نرم آن را.

در ۱۹۳۱، «گوجوریو» رسماً در سازمان «بوتوکوکایی» (انجمن هنرهای ­رزمی ژاپن) ثبت شد. در ۱۹۳۴، وقتی چوجن میاگی ۴۶ سال داشت، توسط «چی­ن ه­ای­کی­ جو»، فرزند یکی از اولین مهاجرین اوکیناوا به هاوایی، که روزنامه­‌ای ژاپنی را در «کولوآ­­کائو» منتشر می­کرد، به هاوایی دعوت شد. می­اگی در آن­جا دو اجرای نمایشی کاراته بر پا کرد. طی دو برنامه­‌ی فوق می­اگی از دستیارانی چون «سه­ ای­شین ­اوهارا» و «شی­گورو می­اشی­رو» کمک گرفت.

در ۱۹۳۷ چوجن میاگی به­­ عنوان اولین کارشناس خبره­ کاراته از طرف انجمن هنرهای ­رزمی ژاپن(بوتوکو­کای) لقب «کیوشی» (استاد) را دریافت کرد. بیش­تر شاگردان «می­اگی» تبدیل به مربیان نمونه شدند. «سو نی­ چو»، (استاد اویاما)، «سی­ کو هی­گا» (او هم تحت تعلیم «کانریو هی­گااونا» آموزش دیده بود) «سی­ کی­ چی توگوچی»، «ای­چی ­می­ یاز اتو» (بنیان­گذار جون­دوکان دوجو)، «می­توکو یاگی» (یاگی فرم دوگی کاراته و کمربند را از خانواده «می­یاگی» گرفت). در ژاپن «گوگن­ یاماگوچی» (کسی ­که بعد از ملاقات با می­اگی، بیش­تر وقت خود را تحت تعلیم «می­توکو یاگی» گذراند).

«می­توکو یاگی» دوره­ای نسبتا طولانی به «یاماگوچی» و یک دوره کوتاه­تر به «چوجون م­یاگی» آموزش ­داد. «چوجون ­می­اگی»، که مردی بسیار با استعداد بود، با درکی از صلح و آرامش درونی و بیرونی، در دوران اوج هنرهای­ رزمی و ذن براساس قوانین (نان کنتاکت) تمرین می­کرد.

«جین­ آن ­شین­زاتو» بهترین شاگرد «می­اگی» (طبق گفته­ خودش) طی جنگ­ جهانی دوم کشته شد. «گوگن ­یاماگوچی» که به گربه لقب گرفته بود، همراه با «سو نی­ چو»، «گوجوریو» را به سرزمین اصلی ژاپن معرفی کردند. «یاماگوچی» اقدام به آموزش در دانشگاه «ریتو می­کان» در «کیوتو» نمود. پسر «چوجون مییاگی»، «­که­ ای ­مییاگی» هم «گوجوریو» تدریس می­کرد.

«سو نی چو»، استاد ­اویاما یکی از بهترین مربیانی بود که زیرنظر «چوجون مییاگی» و «که­ ای ­می­اگی» و «گوگن ­یاماگوچی» گوجوریو را فرا گرفته بود. «گوگن­ یاماگوچی» ریاست و رهبری سازمان «گوجو» را بعد از مرگ «میاگی» در سال ۱۹۵۳ به عهده گرفت.