با تكيه به مبانى علمى، آمار و ارقام موجود در منابع گوناگون، افرادى كه در برابر حمله جنايتكاران جان به در برده اند، آدمكُشان زندانى، خلافكاران داراى سابقه، تكاوران، نيروهاى یگان امداد و ويژه انتظامي، افسران باسابقه پليس و … «چهار شيوه دفاع در برابر حمله فرد چاقوکش (به ترتيب درصد اهميت و كارايى و مؤثر بودن) مى توان به دست آورد.
۱- فرار بى درنگ
۲- زدن ضربه اى آنى و شوك آور در ثانيه اول
۳- فاصله گرفتن از حريف، پيدا كردن چوب، ميله و… به عنوان سلاح تا از راه دور به او ضربه زد
۴- وحشيانه به روى حريف پريدن و او را زير رگبار مشت و لگد گرفتن
به غير از روش شماره يك، در هر سه مورد ديگر، احتمال زخمى شدن و جراحَت برداشتن وجود دارد. به استناد آمار و ارقام در كليه كشورهاى جهان، روش شماره يك، مطمئنترين و كارآمدترين راه، نه تنها براى زنده ماندن، بلكه براى زخمى نشدن است
نكته ها و سفارش هاى لازم
در مورد شماره يك: دقت كنيد گزينه اول فرار و پرهيز از رودررويى با خطر است. اگر آن را به عنوان راه حل دوم در نظر بگيريد از كارآيى ذاتى اش كاسته ميشود. اين فكر كه اگر نتوانستيد بر مهاجم غلبه كنيد، آن وقت مى گريزيد، از بنيان اشتباه و نادرست است.
در مورد شماره دو: واكنشي آني و موثر انجام دهيد. ضربه و عكس العمل بايد بلافاصله اجرا گردد و مؤثر نيز واقع شود. دنبال فرصت بودن و به اصطلاح «دست دست كردن» كار را خرابتر مى كند. بدون فوت وقت، ضربه اى كارى و محكم بزنيد. اگر ضربه، مؤثر نباشد، روش شماره دو محسوب نمى شود. ذات روش دوم، ناكار كردن حريف خلافكار، با اولين ضربه، يا حداقل متوقف كردن او به وسيله ضربه اول و آماده سازى زمينه اجراى ضربات متوالى بعدى است.
در مورد شماره سوم: عقب كشى و پيدا كردن وسيله اى دفاعى: ذات اين روش بر سه قدم: عقب كشى، يافتن شیئي، و دفاع از خود، استوار است. اگر سه قدم را به شكلى صحيح انجام ندهيد، معنى و مفهوم حركت شماره سه را از دست داده ايد. ديگر اينكه وسيله مورد نظر، بايد توانايى تدافعى داشته باشد، مثل دسته جارو، ميله اى بلند، صندلی و… وسيله تدافعى، بايد به اندازه اي باشد تا مانع نزديك شدن مهاجم شود، و همچنين به درد حمله بخورد.
در مورد شماره چهارم: ديوانه وار حمله كردن، خطرناكترين نوع مقابله است. درصد زخمى شدن زياد، ولى در بسيارى موارد، كارآمد، عملى، و مؤثر بوده است. اگر ترديد و دودلى و يا دلرحم باشيد، اين روش به درد شما نمى خورد; بهتر است همان روش اول را به كار بريد. اين شيوه، به اندكى جرأت نياز دارد.
نكته مشترك هر چهار مرحله، واكنش سريع و بدون فوت وقت است. سرعت عمل كه در هر چهار مورد، اصل اول، محسوب مى گردد، ويژگى اين دسته بندى نسبت به شيوه هاى مشابه است كه طبق آمار موجود، قدرت تحرك و توان عملياتى مهاجم را، به شكل قابل توجهى كاهش مى دهد. به ترتيب از شماره ى يك تا چهار، درصد زخمى شدن و آسيب ديدن از كمترين (شماره ۱) تا بيشترين (شماره ۴) روندى صعودى دارد و در رابطه مستقيم: درصد ناكار شدن و از پا افتادن مهاجم نيز از كمترين (شماره ۱) تا بالاترين (شماره ۴) بالا مى رود.
برگرفته از کتاب «دفاع» نوشته: افشین طباطبایی
[…] مهاجم يك چاقوكش حرفه‌اى باشد، چگونگى واكنش در برابر حركات او، كار دشوارى […]