فوناكوشی

فوناكوشی

«گی­چین ­فوناكوشی» (۱۹۵۷-۱۸۶۷) در شهر «شوری» اوکیناوا در مرتبه‌ی «شی­زوکو» (بالاترین طبقه اجتماعی) به ­دنیا آمد. «گی­چین» کودکی ضعیف‌­البنیه و غالبا مریض بود. پزشک به پدر و مادرش سفارش کرد که برای تقویت او از داروهای گیاهی استفاده کنند، همین­طور از آموزش هنرهای ­رزمی تا او قوی بنیه شود. در جوانی «گی­چین» زیر نظر «یاسوتسونه­ آزاتو» و «آنکوایتوسو» تعلیم ­دید («ایتوسو» مبتکر بونکای (روش به‌­کارگیری) کاتا و هم­چنین ابداع کننده­‌ی برخی از کاتاهای جدید بود، که هنوز هم پایه‌­ی کیوکوشین و بعضی از سبک­های دیگر کاراته هستند. او پنج کاتای پینان را (در بعضی سبک­ها هینان می­نامند- نام ژاپنی) براساس کاتاي «کوشانکو» ابداع کرد).

در سنین جوانی، «فوناكوشی» برای مدتی مربی مدرسه بود. هم­زمان او کاراته را به خارج از محدوده­‌ی «اوکیناوا» و تکنیک­های چینی، گسترش داد. «فوناکوشی» در دو سبک بسیار معروف هنرهای ­رزمی اوکیناوا مشغول به تمرین و آموزش شد؛ «شوری­ریو» و «شورین­ریو». در ۱۹۱۷ فوناکوشی به مرکز ژاپن «هوشنو» دعوت شد، جایی که چند سال بعد یعنی در ۱۹۲۱ برای اولین بار کاراته را با اجرای کاتای «کانکو» به نمایش گذاشت و خانواده­‌ی سلطنتی ژاپن هم ناظر آن بودند. «فوناکوشی» در آن زمان تنها مربی بود که اجازه داشت کاراته را در خاک اصلی ژاپن آموزش دهد. سبکی که او تدریس می‌کرد «شورین­ریو» بود.

«فوناكوشی» اسامی اوکیناوایی یا چینی را با ژاپنی عوض کرد به عنوان مثال: «پینان» تبدیل شد به «هیان»، «نای‌­هان‌­چی» شد «تکی»، «وان­شو» تبدیل شد به «امپی» و الی آخر (علت اين امر فشار دولت مردان ژاپني بر او بود. چون چين به ­­عنوان يك كشور مستعمره در اشغال ژاپن بود و به اوكيناوا هم به ديده­‌ی تحقير مي‌نگريستند، ازاين­رو به­ هيچ ­عنوان مطالب فرهنگي وابسته به ­اين سرزمين­ها برای ژاپنی‌­ها قابل پذيرش نبود و فوناكوشي و ديگر افراد دست‌­­اندركار بعد از ماه‌­ها شور و مشورت اسامي كاتاها را عوض كردند، همین­طور نام جديد كاراته را بر اين روش رزمي به جای «تانگ­‌ته» نهادند).

«فوناكوشی» معلم مدرسه بود و بعدازظهرها در «دوجو»ی تازه تأسیس‌­اش در «می‌­شو­جوکو» کاراته تدریس می‌­کرد. مدتی بعد او «دوجو»ی دیگری در «می‌­جی­رو» راه انداخت (جایی که سی سال بعد شاگرد خلف او اویاما در ۱۹۵۳ دوجو افتتاح نمود). «فوناكوشی» اغلب برای سخنراني و یا نمایش کاراته به اطراف و اکناف ژاپن دعوت می­‌شد، و مربی و دستیار ارشدش «هیرونوری­ ­اوتسوکا» (بنيان­گذار «وادوریو»، که از سال ۱۹۲۲ شاگرد او بود) در بیش­تر سفرها همراهی‌­اش می‌کرد. در طی این سفرها «اوتسوکا»، «کی­هون ­کومیته» را ابداع کرد و به آموزش‌­های کاراته افزود.

یکی دیگر از بهترین شاگردان «فوناكوشی» «یاشیرو کونی‌­شی» بود، هنگامی که «فوناكوشی» توسط «جی‌­گورو کانو» (بنيان­گذار جودو مدرن) دعوت شد تا کاراته­ را در «اوکان» به اجرا گذارد، «یاشیرو کونی‌­شی» او را همراهی می‌­کرد، (آن زمان «اوکان» در «تومی­ساکا» واقع شده بود)، «فوناكوشی» از شانزده کاتایی که بلد بود دو کاتا اجرا کرد؛ کاتا «کوشوکان» (کوشانکو) و کاتای «نای‌­هان‌­چی». «جی‌گورو کانو» و دستیارانش تحت‌­تأثیر قرار گرفتند. «فوناكوشی» و «کانو» تا پایان عمر دوستان نزدیک باقی ماندند و حتا با هم یک کاتا ابداع نمودند.