اخلاق در کاراته

کاراته مناسبات آسانی دارد، پیچیده و درهم نیست، اصولی زیر بناست و روابط  ساده ­ای این ضوابط را به هم پیوند می­دهد. شاخص تشخیص صلاحیت، میزان وفاداری به قواعد است. حفظ چهار چوب ­های بنیادین و وفاداری صادقانه به اصول، رمز بقا و رشد روز افزون کاراته بوده است. فلسفه­ کاراته، به تقویت ویژگی­ های مثبت اخلاق انسان نظر دارد و خط سیر تعلیمات تربیتی آن فرد را به سمت خصلت­ های برتر (خیر) می­کشاند و جلوه­ شر و بدی را در شخصیت انسان به چالش کشیده و از بین می­برد.

هنرجوی حرفه­ ای کاراته که قابلیت رزمی و توانایی ضربه خوردن و تحمل سختی طاقت فرسای تمرینات را دارد، ناخودآگاه از درد و زجر جسمی هراسی ندارد و این شجاعت او را جسور و نترس می­کند. یک کاراته­ کا همانند یک سامورایی، احساس برتری رزمی دارد و عزم راسخ و اراده­ محکم و برخورد خالص و شجاعانه در ذات قدرت رزمی، حاصل از کیوکوشین، نهادینه و نهفته است.

دایره­ کیوکوشین  بر سجایای اخلاقی و کرامت­ های انسانی در عین قدرت دور   می­زند. در دایره­ قدرت کیوکوشین همواره، ادب، احترام و گذشت شاخص­ های بارز مطرح بوده ­اند. در جای جای تعلیمات کیوکوشین کاراته، در تمام بخش­ ها و سطوح این سه رکن به چشم می­خورند.

صلح ­طلبی و قدرت در ذات سامورایی وجود دارد. ضرب­المثلی قدیمی می­گوید: «فقط یک سامورایی، به میل خود صلح طلب است، بقیه، مجبور به صلح­ طلبی هستند». هنرجوی کیوکوشین نیز عین قدرت و جنگاوری و تناوری است، اما ادب و احترام و گذشت، سه ضلع مثلثی هستند که دایره قدرت او را احاطه کرده­ اند.
تمرینات و تعلیمات استاندارد کیوکوشین کاراته، به گونه ­ای پنهانی و فطری، هنرجو را به سوی مؤدب شدن پیش می­برد. هنگام مبارزه، کاراته­ کا یاد می­گیرد به حریف خود بیش از اندازه ضربه نزند، به جسم، شجاعت و شهامتش احترام بگذارد، توهین ­آمیز و خشونت­ وار به او حمله نکند. کاراته­ کا نباید حرکاتی زشت و یا حمله­ ای خارج از ادب به حریف بنماید. همه­ ضربات او در چارچوب ادب و احترام به حریف، دور می­زند. او هرگز به شأن و مرتبه­ حریف شجاع خود اسائه­ ادب و بی­ احترامی نمی­کند. و حتی در صورت پیروز شدن، به حریف شکست خورده، تعظیم می­کند و هرگز حریف پیروز به حریف بازنده و یا بر عکس توهین روا نمی­دارد.

گذشت، یکی دیگر از صفات برتر هنرجوی کیوکوشین است، او از حق خود در برابر حریف می­گذرد. آن­جایی که می­تواند حریف را از پا در آورد، مشت خود را در میانه­ راه نگه می­دارد. حریفی را که احساس درد نماید و ضعف نشان دهد، تحقیر نمی­کند و حرکات نخوت بار و متکبرانه در برابر حریف از خود نشان نمی­دهد. اصل فلسفه­ مبارزه آزاد دو حریف در کیوکوشین کاراته بر انتقال دو سویه صفات برجسته انسانی قرار دارد. همه­ این­ها طی مبارزه­ آزاد بین دو حریف که چشم در چشم هم دوخته­ اند، رد و بدل می­شود. چشمان دو حریف پیوند نامریی بین دو روان و دو روح دلیر است. چشم­ ها را نباید از چشم حریف برگرفت. باید به روح هم رسوخ کنند و ارزش ­های برتر رزمی یکدیگر را به چالش بگیرند.

از این رو هنرجوی کیوکوشین کاراته در مرور دایم و تکرار همیشگی مبارزه، یاد  می­گیرد که در عین قدرتمندی و جنگاوری، به حریف احترام بگذارد، مؤدب باشد و گذشت کند. نقطه ضعف­ هایی همچون توهین، تحقیر، نیرنگ، تزویر و … سال به سال در روان هنرجو کم رنگ­تر می­شود تا جایی که کاملا رنگ می­بازد.

ادعایی بی­مایه نیست که معرفت نفس، افتادگی، لطافت روح و سادگی رفتار، شاخص ­های گران­قدر و ارجمند هنرجوهای کاراته است.