اوکیناواته

اوکیناواته :

در اوکیناوا سه شهر به نام­‌های؛ شوری، ناها، و توماری وجود داشت. شوری پایتخت بود و دولتمردان و نظامی­‌ها در آن زندگی می­کردند، ناها بندر تجاری بود که بیش­تر تجار و بازرگانان در آن­جا ساکن بودند. توماری منطقه‌­ای بود که ساکنانش ماهیگیر یا کشاورز بودند. کاراته هم در اوکیناوا به سه دسته تقسیم شد (در این سه منطقه) آن هم به خاطر فنون خاصی که در هر منطقه تمرین می­شد. چون در اوکیناوا به هنرهای رزمی «ته» می­گفتند(اوکیناواته)، سه سبک رزمی با اسامی:

شوری ­- ته           ناها – ته          توماری – ته

شوری­ته

از سبک‌­های سخت و محکم شمالي چین تاثیر­گرفته و شیوه‌­ای تهاجمی محسوب می­گردد، که در پایتخت باستانی اوکیناوا شهر شوری شکل گرفت. استاد ساکاگاوا (۱۸۱۵-۱۷۳۳) به­­ عنوان اولین کسی است که هنر تانگ ­ته را به اوکیناوا آورد. او اهل شوری بود و در همان مکان به گسترش و تعلیم سبک رزمی خود پرداخت. شاگرد ارشد ساکاگاوا هنرجوی با استعداد به نام سوکون­ ماتسومورا (۱۸۸۷- ۱۷۹۲) بود.

ایتوسو (۱۹۱۶-۱۸۳۰) شاگرد ارشد ماتسومورا بود که تاثیر و نقشی کلیدی در تغییر و تحول هنرهای­ رزمی (اوکیناواته) در اوکیناوا داشت. او را به­­ عنوان بزرگترین استاد هنرهای­ رزمی قرن ۱۹ میلادی می­نامند. استاد ايتوسو هنرهای رزمی را که به نام توده  To-de­ شناخته می­شد وارد مدارس نمود. او شخصا سبک «شورین­ ریو» « Shorin-Ryu» را ابداع نمود که زمینه ­ساز به ­وجود آمدن سبک‌های «شوتوکان­ریو» « Shoto- Kan- Ryu» و «کوبایاشی­ریو» بود، و به­ طور غیرمستقیم منجر به پدید آمدن «شیتوریو» شد.

ناهاته

از سبک‌های ملایم جنوبی چین بوده که بر نظم­ تنفسی و نیروی چي  Chi تاکید فراوان دارد و روشی تدافعی محسوب می­شود. هیگااونا در شانزده سالگی تمرینات کمپو را در اوکیناوا آغاز کرد او بیست و دو ساله بود که به شهر فوچا مرکز استان فوکین در جنوب چین رفت ­و به مدت پانزده سال زیر نظر دوراکو ریوریوکو يكي از استادان سبك کمپوی شائولین جنوبي آموزش ­دید. سبک کمپوی دوراکو از پنج رشته­ شائولین مشتق شده بود.

پایه­ هنرهای­ رزمی آن سامان بر مبـنای تئوری و نظریه­ نقطه و دایره شکل گرفت. سبک گوجو از دسته سبک­‌‌های شوری­ریو شاخه­ی ناهاته است. ناهاته تحت ­تأثیر مستقیم کمپوی جنوب چین متولد شده بود.

دو سبک متمایز کاراته از «ناها» ریشه گرفتند: «گوجوریو» «­­Gojo Ryu» و «اوچی­ریو»‌ «­Uchi-nyu» «گوجوریو» بر تنفس­‌های عمیق تاکید فراوانی دارد و کاتاهایی مثل «سان­چین»  « Sanchin» با استفاده از فشار دینامیکی (نیروی محرکه) و انقباض عضلانی متناسب، تمرینی از قدرت می­باشد. تفاوت­‌های فاحشی بین دو سبک اصلی ناهاته (گوجوریو و او چی­ریو) به چشم می­خورد. مثلا کاتای «سان­چین» در «گوجوریو» با دستان مشت کرده و انقباض عضلانی زیاد و تنفس از عمق ریه و بازدم‌های قدرتمند انجام می­گیرد، ولی در «اوچی­ ریو» با دستان باز (مشت نمی­کنند) بدون انقباض عضلانی و تنفس آرام.

ریشه­ یابی «ناهاته» به چین و سبک مرغ­ ماهیخوار می­رسد. هر کدام از سبک­‌های چینی منبع به وجود آمدن کاتاهای خاصی هستند. سبک «مشت ­ببر» «Tiger Fist» کاتاهای «سان­چین»، «سان­ سیرو» «Sansiro» و «پی­ چورین» را آموزش می­دادند. در سبک «مشت­ راهب» کاتاهای «سان­چین» «سی­ سان»، «جوته»، «سی­ پای» «Seipai»، «اوسی­ شی»« Oseishi» «گوجوشی­ هو» « Gojoshihu»  و «پی­ چورین» بیش از دیگر کاتاها تمرین می­شده‌­اند. کاتاهای گفته شده به شیوه‌های مختلف و اختلافات زیاد در سبک‌های ناهاته و «ریویی­ ریو» دیده می­شوند.

توماری­ته

تحت­ تاثیر هر دو روش شمال و جنوب (سخت و ملایم) شکل­ گرفته­ است. این سبک به ­واسطه­ نام منطقه­ توماری، «توماری­ته» خوانده شده که تفاوت­‌هایی با «شوری­ته» دارد و به ­­عنوان یکی از سه ریشه­ اصلی کاراته شناخته می­گردد. روش‌های آموزشی و تعلیماتی این منطقه­ با «شوری» و «ناها» فرق می­کرد. به هرحال تولد «توماری­ته» به­ طور غیرمستقیم به ­واسطه­ کوشش و مساعی «ساکاگاوا» در اشاعه­ هنرهای رزمی به وجود آمد.

سبک فوق بیش­تر تحت ­تاثیر منطقه­ «چین­ تو» در جنوب چین رشد نمود و شاگردان «چوکین» « Chokin» به گسترش «توماری» کمک زیادی کردند. کاتاهای منحصر به فرد، «وان­سا»، «روهای» و «وان­کان» تا اواخر دهه ۱۸۷۰ میلادی صرفا در این سبک رواج داشتند. در شجره­ نامه سبک «توماری­ته» معمولا «ماتسوموراکوزاکو» را به ­عنوان سر سلسله می­نامند.