ورزش و نقش مربی

ورزش و نقش مربی :

کسانی که ورزش می­کنند، به ­واسطه حضور در محیط­‌های ورزشی- باشگاه- مسابقات- تمرینات مداوم جسمی، و استفاده از انرژی تپنده آن و انرژی لحظه­‌ها به طور معمول افرادی مثبت ­اندیش هستند. کمتر ورزشکاری را می­توان یافت که منفی‌بین، بدبین یا بداندیش در نگاهی عام باشد. ورزشکار سیگاری یا معتاد معنایی ندارد، اصولا ورزشکاران دارای سپری امنیتی هستند، سیگاری­‌ها به ورزشکار سیگار تعارف نمی­کنند چون خجالت می­کشند یا ورزشکار به­ طرف مواد مخدر کشیده نمی­شود(از اثرات ورزش و نقش مربی است).

شخصیت و شان و پتانسیلی که در یک ورزشکار وجود دارد به­ عنوان منبع انرژی همه­ اعضای خانواده را در برمی­گیرد. عصبانیت ورزشکار هم حامل انرژی است، اگر ورزشکاران در حین مسابقه دست به پرخاشگری بزنند لحظه‌ای و حباب است، یعنی شکست برایشان امری موقتی است (یک نشانه­ بارز مثبت ­اندیشی).

مسلم است اگر ورزش و نقش مربی از نظر تامین آینده اقتصادی و اجتماعی شاید برای جوانان چشم انداز چندان روشنی نداشته باشد. قطعا تحصیل و درس خواندن تضمین­ کننده مطمئن‌­تری برای زندگی آتی انسان‌ها است. جنبه­ مادی یا نگاه مادی داشتن به ورزش اساسا امر نادرستی است. نگاه ما به ورزش از جنبه تربیت و تهذیب اخلاقی انسان­ و دور کردن او از منفی‌نگری، پلشتی و زشتی است.

ورزش نه تنها باعث سلامت جسم می­گردد بلکه از نظر روانی هم موجب تقویت چارچوب‌های ذهنی می­شود و از جنبه کلی باعث کمال مطلوب انسان است، به­ خصوص در برخی رشته‌ها مثل هنرهای رزمی که تربیت اخلاقی هم در کنار فعالیت جسمی وجود دارد، به ­عبارت بهتر انسان اگر از سنین جوانی وارد جرگه ورزش شده باشد ورزش و مرام ورزشکاری چارچوب‌های ذهنی و الگوهای ذهنی آنان را شکل می­دهد. یکی دیگر از مولفه­‌هایی که می­تواند بر روی شخصیت، رفتارهای اجتماعی کودکان، جوانان و حتی بزرگسالان و تغییر الگوهای ذهنی تاثیر قابل ملاحظه­ عمیق و اصولی بگذارد نقش مربی­ و استاد می­باشد.

این فرد می­تواند مربی ورزش، روحانی، استاد دانشگاه یا یک هنرمند باشد. موضوع مهم این است که انسان او را به ­عنوان مرشد و مراد خود بپذیرد و شیفته و علاقمند شخصیت معنوی و اخلاقی­‌اش شود و او را الگوی خود قرار دهد. همه ما کم و بیش به چنین افرادی وابسته هستیم که در جامعه و شهر­مان هم با ضریب اجتماعی (شهرت) مختلف حتما می‌شناسیم.

مسلماً ورزش و نقش مربی در جامعه تاثیر گذار است و هر فرد فرهیخته­ و صاحب کمالی برای جایگاه استادی و مربیگری و تربیت اخلاقی مناسب نیست؛ یعنی تهذیب نفس شرط لازم هست، ولی کافی نیست. یک مربی شایسته علاوه بر تهذیب نفس ویژگی‌های دیگری هم باید داشته باشد. به طور قطع ویژگی‌های مربی شایستگی‌های علمی، عملی و اخلاقی او باید در عمل به اثبات رسیده باشد. این افراد تاثیر بسزایی در تغییر باورهای جامعه نسبت به ورزش و نقش مربی و همچنین دیدگاه‌های انسان (الگوهای ذهنی) دارند. آنان می­توانند الگوهای ذهنی را از منفی­‌نگری به مثبت‌­نگری تغییر دهند. یعنی دیواره­‌های منفی­‌بینی را تخریب کنند و سازه‌های مثبت ­اندیشی را در ذهن بنا سازند.

آن چه مسلم است مربی در تغییر چارچوب­‌های ذهنی و مسیر مثبت­ اندیشی و کلا در فرایند تربیت انسان نقشی سازنده و زیربنایی ایفا می‌کند. به­ طور معمول انسان پیرو نظرات کسی می­شود که به او علاقمند باشد. مربی و مرشد یعنی فردی که به او علاقه داریم، این محبت و مهر پتانسیلی ایجاد می­کند که توانایی هدایت فکری انسان­‌های دیگر را دارد، همان چیزی که رهبران اجتماعی، سیاسی، ورزشی و مذهبی و… که به اتکای آن پیروان زیادی پیدا می­کنند. به­ واسطه­ همین علاقه­ فطری که بین مربی و افراد یک جامعه پیدا می­شود، آن­ها می­توانند تاثیر اغلب مثبت و شگفتی­­ بر تحولات ذهن و فکری انسان‌ها بگذارند.