رن­شی

رن­شی Renshi

شوگو “Shogo” سیستمی است که توسط سازمان هنرهای رزمی ژاپن (“دای نیپون بوتوکو کای” که در سال ۱۸۹۵ در کیوتو ژاپن تأسیس شد) و بر مبنای رده‌بندی سامورایی‌ها در دوران باستانی فئودالیسم، برای درجه‌بندی اساتید هنرهای رزمی تدوین گردید (لازم به یادآوری است در آن موقع هنوز درجه بندی کمربند سیاه و دان وجود نداشت). در این سیستم سه عنوان، رنشی، کیوشی و هانشی برای رتبه‌بندی استادان در نظر گرفته می‌شد.

این عناوین بر اساس تجربه، دانش، توانایی آموزش، قابلیت گسترش هنرهای رزمی، شخصیت معنوی و… به استادان صاحب نام اعطا می‌گردید. در دوران مدرن اعطای چنین عناوینی کار بسیار مشکل و پیچیده‌ای است. چون اساس و مفهوم آن با درجه‌بندی دان کاملا متفاوت است، و به تاثیر ابعاد فعالیت‌های فنی، علمی، معنوی و تحقیقاتی استادان در گسترش کاراته و دیگر سبک‌های بودو بستگی دارد.

این عناوین معادل القابی است که از سوی شوگون‌ها به سامورایی‌ها اعطا می‌شد (در دوره ژاپن فئودالیسم، قبل از دوره می‌جی). عناوین و یا بهتر بگوییم جایزه شوگو به کسانی که با دانش خود در خدمت آموزش و ترویج و همچنین کوشایی و صبر و بردباری در جهت پیشبرد کاراته را پیشه عمر خود کرده‌اند، اعطا می‌شود (هر کسی نمی‌تواند از این عناوین برای خود استفاده کند).

در دوران شوگون‌ها سامورائی‌ها سه عنوان داشتند، که عبارتند از :

رنشی به معنی کسی که بر خودش مسلط است.

کیوشی به معنی شخص دانا و فهیم است.

هانشی به معنی استاد مسلم است.

با توجه به سه عنوان رنشی، کيوشی و هانشی :

رن به معنی مربی است.

هانشی “Hanshi”، (شرایط عمومی: حداقل ۵۸ سال سن، دارا بودن دان ۸ “حداقل ۱۰ سال”، دارا بودن عنوان کیوشی”حداقل ۱۰ سال”).

کیوشی “Kyoshi”، (شرایط عمومی: حداقل ۴۸ سال سن، دارا بودن دان ۷ “حداقل ۶ سال”، دارا بودن عنوان رنشی”حداقل ۶ سال”).

رنشی “Renshi”، (شرایط عمومی: حداقل ۳۵ سال سن، دارا بودن دان ۶ یا بالاتر، دارای مدرک مربیگری شی‌هان). رنشی به معنی معلم خبره و ارشد است. عنوان رنشی به کاراته‌کاهای دارای درجه دان ۶ به بالا اهدا می‌شود. از این عنوان کمتر در سبک‌های کاراته استفاده می‌شود.

درک این واقعیت که زندگی خود را وقف کاراته یا بطور کل هنرهای رزمی بکنید بسیار حائز اهمیت است. کسب این درجات استادی بسیار سخت‌تر از کسب درجات دان می‌باشد و بطور معمول مانند درجات دان نیز بدست نمی‌آید. دارندگان این درجات مسلماً مشارکت‌های مهمی در ساختار بزرگ کاراته یا “بودو” داشته‌اند.

با توجه به توضیحات ذکر شده، به شخصی که واقعا لیاقت دریافت این جایزه را داشته ممکن است هیچ عنوانی به وی اعطا نشود و یا پس از تحقیقات طولانی در مورد وی این مهم صورت گیرد. سه رتبه‌ای که در حال حاضر از سوی برخی انجمن‌ها و سازمان‌های جهانی به اساتید اعطا می‌شود بدین شرح است:

رنشی “Renshi”، (شرایط عمومی: حداقل ۳۵ سال سن، دارا بودن دان ۶ یا بالاتر، دارای مدرک مربیگری شی‌هان)، متقاضی باید یک مقالهٔ تحقیقی (تز) در مورد فلسفه، تکنیک و یا تاکتیک در کاراته (حداقل در ۸۰۰ کلمه) نوشته و ارائه دهد. پس از قبولی مقالهٔ ارائه شده در کمیته آزمون امتحان عملی جهت توضیح و دفاع از تز ارائه شده برگزار می‌گردد. استاد هنرهای رزمی بسیار مجرب، اغلب افراد در روکودان (دان شش) می‌توانند شانس خود برای دریافت این عنوان را کسب کنند. «رن­شی» کمترین درجه استادی­ است، که با کیوشی­ و هان­شی دنبال می­شود. از عناوینی ا­ست که صرفا به برخی استادان برجسته داده می­شود، با دان کاملا متفاوت است.

کلمه رن به معنی”سیقل شده، آب دیده شده (مانند فلزات)” می‌باشد و شی به معنی “شخص”. با توجه به معانی یاد شده، رنشی را اینگونه می‌توان ترجمه کرد، استادی که سرد و گرم کاراته و شاگردانش را چشیده و همانند یک شمشیر، سیقلی شده و آبدیده است.

اولین مردان کاراته که لقب رنشی گرفتند

دولت ژاپن در سال ۱۸۹۵ با تاسیس انجمن (دای نیپون بوتوکوکای) دو عنوان را برای اساتید بزرگ در نظر گرفت که بالاترین آنها( هانشی و کیوشی ) بوددر سال ۱۹۳۴ انجمن یاد شده عنوان رسمی دیگری تحت عنوان (رنشی) که از دو عنوان قبلی پایین‌تر بود به عناوین قبلی افزود، و یک سال بعد (میاگی، یوشیما و کونیشی) عنوان رنشی را دریافت و نام خود را به عنوان اولین مردانی که این لقب را کسب کردند، در تاریخ کاراته به ثبت رساندند.

در سال ۱۹۳۸ کونیشی که خود پیش از این عنوان رنشی را کسب کرده بود به عنوان یکی از اعضاء کمیته آزمون (رنشی‌) انتخاب شد تا افرادی از جمله فوناکوشی را مورد آزمون قرار دهد، از آنجا که کونیشی خود از شاگردان فوناکوشی بود این عمل از سوی بسیاری از اساتید اوکیناوا خلاف مقررات تلقی شده و از به رسمیت شناختن انجمن یاد شده امتناء نمودند.
از جمله کسانی که در سال‌های ۱۹۳۸  و پس از آن عنوان رنشی را به دست آوردند، می‌توان از فوناکوشی، مابونی، اتسوکا و ایناگاکی نام برد.

درسال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۳ این چهار استاد برجسته موفق شدند به عنوان اولین استادان کاراته لقب کیوشی را به خود اختصاص دهند. لازم به يادآوري كه كونيشي بنيانگذار سبك شوتوكان ريو بوكاي بود