شودان
هر فردي تنها يك بار به ”درجه دان” يك مي‌رسد. آرزوي بسياري از افراد حتي آنهايي كه كاملاً با فنون كاراته آشنايي ندارند، اين است كه بتوانند به درجه شودان نائل شوند. آنها آرزوي كمربند سياه شدن (شودان) را مي‌كنند كه فقط در عرض سه يا شايد پنج سال به آن رسيده‌اند, تا بگويند ما در اين رشته ديگر ماهر (استاد) شده‌ايم. جاي تأسف است كه چنين افرادي هنوز به طرز تلقي جامعي از اين هنر دست نيافته‌اند. اگر چه شايد فنون كاراته را خوب انجام دهند, ولي آنها نمي‌دانند كه همانطور كه بدن و مهارت‌هاي تكنيكي‌شان به درجه‌اي از استادي رسيده است, عقل و فهم آنها نيز بايد به همان درجه از آگاهي و دانايي رسيده باشد. مقوله كاراته به معني ”انجام” دادن تكنيك به صورت ماهرانه نيست بلكه يعني از سر تا پا كاراته ”بودن”در واقع رسيدن به شودان فقط داشتن مهارت در فنون و تكنيك‌ها نيست و بايد دقت كنيم كه ’دان’مفهوم ديگري دارد.
”دان”دو مفهوم دارد كه معمولا در باشگاه‌هاي تمرين از آنها چشم پوشي ميشود. اول شاگرد, دوم ”فرد”. در اين رابطه كسي كه به درجه شودان مي‌رسد را ميتوان با شاگرد اول مقايسه كرد. شودان به معني استاد و كارشناس نيست بلكه مرحله‌اي است كه هر كس براي ياد گرفتن ”كاراته” واقعي بايد از اين مرحله شروع كند. بهترين برداشت از معناي دان را در فنون جنگي ژاپني و حرفه‌هاي ديگر ژاپني‌ها مشاهده مي‌كنيم .ممكن است كسي در جودو, كندو كيودو و غيره شودان شود و ممكن است فرد ديگري در بازي شطرنج يا حرفه باغباني. در تمام اين فعاليت‌ها ”به درجه شودان رسيدن”به منزله توانايي براي شروع يادگيري بوسيله پرسش و سوال است.
”به درجه شودان رسيدن” تا اندازه‌اي معادل فارغ‌التحصيل شدن از دبيرستان مي‌باشد. كسي كه آرزوي يادگيري بيشتري دارد, هنوز دانشگاه را در پيش رو دارد. دو سال اول دانشگاه را شايد بتوان به ني دان دان دو يا شاگرد كلاس دوم تشبيه كرد. كسي كه دانشگاه را تمام كرد, به درجه سان دان (دان ۳) رسيده است. در اين مرحله از مهارت و شناخت فرد ميتواند به تدريس بپردازد ولي هنوز يك مدرسه تكميلي و مهارتي در پيش روست, اگر او واقعاً بخواهد در اين هنر به درجه استادي برسد. اگر فرد ادامه دهد و اين درجه را به دست آورد به او يون دان (دان۴) ميگويند. و اگر كار تدريس را ادامه بدهد به او گودان (دان۵) گويند. او استاد حرفه خود ميشود. آنها همانطور كه معلمند, شاگرد نيز ميباشند.
درك دوم از دان ”اولين مرد يا زن”شدن است.در اين رابطه تمام درجات ”كيو”براي كودكان است .نبايد اشتباه برداشت شود. دان و كيو مراحل به ترتيب زماني پيشرفته, نيستند. وجه تمايز بين دان و كيو بين فرد مسن تر و فرد جوانتر نيست. درجه كيو كه در مورد جوان‌ها يا كودكان به كار ميرود, اشاره دارد به مرحله‌اي از مهارت و شناخت حرفه و نه سن فرد. دقيقاً مثل وقتي كه, كلمه تازه وارد را براي تشريح فردي كه هنوز در انجام عملياتي بي‌تجربه است, به كار ميبريم. اعضاي جديد, مي‌توانند بين ۱۷ تا ۳۶ سال سن داشته باشند. به همين ترتيب نبايد غير معقول باشد اگر فرد ۳۸ ساله‌اي را در باشگاه تمرين ببينيم كه داراي درجه كيو باشد
ازاينرو درجات كيو براي آنهايي است كه در تجربه و شناخت كاراته ”جوان ”هستند به درجه شودان رسيدن به معناي ”بزرگ”شدن در اين موارد است. بدين معني كه فردي از نظر روحي به بلوغ مي‌رسد و در تكنيك‌ها به اندازه كافي ماهر ميشود تا جائي كه به ”بزرگان ”بپيوندد. دوباره اين بدان معنا نيست كه فرد به درجه كارشناسي رسيده, بلكه بدين معني است كه از او ديگر اتخاذ تصميم جدي براي ادامه تحصيلات انتظار ميرود. اين فرد بوسيله افراد ديگري مثل خود او تدريس ميشود. در باشگاه‌هاي سنتي رايج است، مثلاً سن سي با شاگرد تازه وارد صحبت نمي‌كند و به او تدريس نمي‌كند تا زماني كه شاگرد به درجه شودان برسد. دستورات و تدريس‌هاي درجات كيو بوسيله سمپاي, براي كمربندهاي پايين‌تر اجرا ميشوند و به اين ترتيب اشتباهات و خطاهايي كه فرد تازه‌كار مرتكب ميشد ديگر تكرار نخواهد شد.
[…] ديگري از مرتبه شودان نيز وجود دارد كه در خيلي از باشگاه‌ها واقعاً به آن […]