زمانی که کیای را در باشگاه (دوجو) تمرین میکنیم اغلب این کار را با دهان باز انجام میدهیم. و دلیل آن این است که هوا بهتر خارج شود، اما اگر مبارزه به صورت رد و بدل کردن مشت باشد تمرین مناسبی نخواهد بود. یعنی، خطر از دست دادن دندان‌ها و در بدترین حالت خرد شدن فک پایین را به همراه دارد. ازاینرو کومیته‌روهای حرفه‌ای اغلب از نوعي كياي نیم صدایی که فوکیمی کیای Fukimi Kiai نام دارد و بیشتر شبیه به غُرش بوکسورهاست و به درد مبارزات آزاد میخورد، استفاده می‌کنند.
در آموزش کیوکوشین کاراته همانند هر تکنیک دیگری کیای نیز احتیاج به تمرین دارد تا بتواند به طور موثر اجرا شود. یک کیای خوب تمرکز یافته و رسا خيلی از چیزها را به یکباره به دست خواهد آورد. این صداي بلند (دقت كنيد كياي نبايد كشدار باشد يك لحظه كوتاه) حریف را میترساند و فرصتی است که باید از آن استفاده کنید (یا ضربه بزنید و یا فرار کنید).
كياي روحیه را نیز بالا میبرد (تاثیر روانشناختی بر روی فرد دارد. به خصوص زمانی که شما در موقعیت دفاعی قرار داريد یا مضطرب هستید. این فریاد بلند ذهن شما را بر روی وظیفه و عملکردتان متمرکز میسازد.
کیای نباید از گلو بيرون بيايد، کیای باید از درون شکم Hara خارج شود. زمانی که این اتفاق میافتد، هوا بیرون از بدن رها میگردد و ماهیچه‌های شکمی منقبض میشوند. این انقباض ماهیچه‌های شکمی با انقباض بقیه بدن به شکل کیمه Kime ترکیب میگردد.
کیای کمک میکند تا ذهن، تنفس، زمانبندی و تلاش جسمانیمان را به صورت یک تکنیک و در یک لحظه از زمان متمرکز نماییم. در آن لحظه همه قدرت (تودهی داخلی انرژی) مثل یک انفجار ساده رها میگردد مانند يك عطسه (هاكيه).
در فرهنگ لغت ژاپنی برای کلمه کیای این معانی آورده شده:
۱- جریان عاطفی که شما را درگیر چیزی با تمرکز ذهني مینماید یا فریادی که چنین احساسی را نشان میدهد.
۲- تکنیکی برای رودررویی با چیزها، یا احساسی دوطرفه و متقابل. تنفس.
استفاده از تلفیق معنایی (بخش كردن یک کلمه به چند قسمت و سعی در فهم آن از طریق درک معنی اجزای سازنده آن کلمه، چه در زبان ژاپنی یا زبانهای دیگر به طور معمول آنقدرها نتيجه بخش نیست). اما برای کسانی که در این مورد اصرار دارند:
کی Ki به معنی «روح»، «اراده» آی Ai به معنی «الحاق با یکدیگر» و «متحد شدن» است. ( Ai درکلمه Miai نیز وجود دارد که به معنای «نگاه کردن به یکدیگر» یا «در نظر داشتن یکدیگر» است.
در نتيجه میتوان از کیای یک ترجمه تحت‌الفظی بدینگونه داشت: « پُر کردن/ جمع کردن روحیه»، يا «روحیه تمرکز یافته» یا به زبان عامیانه « باد کردن خودتان». روحیه جنگجویان به طور طبیعی باید توشی « Toushi» باشد.
فشارهای گوناگون وارده به انسان در مراودات و کارهای روزمره، منجر به تشکیل حبابهایی فرضی در مغز میگردد که تداوم این شرایط به موازات خستگی جسمی، سطح تحمل و طاقت روانی را به شدت کاهش میدهد. تمرينات کاراته، به ویژه کیای، به از بین بردن اين حبابهای فرضی کمک شایانی میکند. از دست دادن تحمل، از کوره در رفتن، گاهی به فریاد و پرخاشگري می‌انجامد. فریاد، نوعی تخلیه روانی و از بین بردن همان حبابهای فرضی است. در تعلیمات و آموزش کاراته كياي‌های مکرر و پی در پی حین تمرین موجب کاستن مقداری از حبابها شده و انرژی شیمیایی مغز را که در اثر کار روزانه، درس خواندن، استرس و … بالا رفته، آزاد ميكند و فشار رواني می‌آورد.
همانطور كه گفته شد کیای با فریاد تفاوت دارد. فریاد، واکنشی برخاسته از گلو است، در حالی که منشأ تولید کیای «هارا» (قسمت تحتانی شکم) میباشد که با فشار لحظه‌ای به پرده دیافراگم موجب خارج شدن هوا از شش‌ها، گذر از گلو و تارهای صوتی و تولید صدايي بلند ولي كوتاه (لحظه‌اي) میگردد.
«کیای» را فریادی بلند خواندن نادرست است. مفهوم کیای همگرایی و اجماع تمام نیروهای کاراته‌کا در لحظه‌ای معین و مطمئن، از حصول به هدف (اثابت ضربه موثر) است. مفهوم کیای احساس یک قدرت عظیم است.
هر انفجاری صدای مهیبی تولید میکند. اما صدایی مهیب به معنای بروز انفجار نیست. «کیای» تخلیه و آزادسازی انرژیهای نهفته در روان است. مفهوم کیای فریاد نیست. جایی هنگام اجرای تکنیک، متوجه میشویم، یا احساس میکنیم، که فن اجرا شده به بهترین وجه ممکن، در کاملترین شکل، اجرا شده و اگر حریفی در برابرمان بود، قطعا یارای ایستادگی و مقاومت نداشت، آن لحظه، لحظه «کیای» است.
هجوم به حریف خیالی با چنان تکنیکی، شبیه فریاد و غریوی که از سرشوق و سرشار شدن به عنوان واکنشی فیزیکی کشیده شود را «کیای» گویند (البته فریاد با «کیای» ماهیتا متفاوت است، فقط مثال زدم).
مفهوم کیای، نشانه رسیدن به نقطه اوج یک تکنیک از سرکمال است، نه از آسودگی. هنگام تمرین کاتا ماحصل دقت در اجرا و احراز کمال تکنیکی، در یک «کیای» نمود پیدا میکند. اگر کاراته‌کا توانایی اجرای تکنیک را تحت هر شرایطی داشته باشد، معنی و مفهوم کیای خود به خود ظهور خواهد کرد. «کیای» خون را در رگ‌های شنوندگان لخته خواهد کرد.
مفهوم کیای کمی پیچیده است؛ افسانه‌ای درباره «ماتسومورا» وجود دارد، که آن چنان با «کیای» حریف مقابلش را درجا میخکوب نمود که توان حرکت و جنگیدن را از او سلب کرد. صدایی که از «کیای» برنخاسته باشد به جای ترساندن حریف موجب تعجب و حیرت طرف مقابل میشود و گوش را می‌آزارد.
«کیای» از «هارا» شروع شده و با فشار دیافراگم از گلو خارج میگردد. در هر کاتا نقاط معینی برای کیای کشیدن وجود دارد، درگذشته جای خاصی در کاتاها برای «کیای» نبوده و صرفا هرگاه کاراته‌کا احساس کمال در اجرای تکنیک میکرد، «کیای» میکشید، یا استاد به هنرجو میگفت کی کیای بکشد، و آن «کیای» مبین رسیدن به حد کمال روحی و جسمی و ذهنی و تجمیع نیروها بود. ناگفته نماند در برخی سبک‌ها اغلب هنرجوها به جای «کیای»، فقط داد میزنند که گوش را می‌آزارد.
[…] بخش مهمی از کاراته است. نظم تنفسی یا به عبارت دیگر روش‌های تنفسی، جزء مهمترین عوامل پیشرفت در کاراته به‌شمار میروند، […]