شین ذن نی

شین ذن نی

رو­ب­روی جایی­ که هنرجویان دو زانو می­ نشینند، طاقچه­ ای چوبی قرار دارد که به­ آن «شین ­زا» می­گویند جایی که علامت­ ها، شمایل، یا چیزهایی از این دست­ که ارزش معنوی و بار روحانی خاصی دارد را قرار می­دهند. این طاقچه را به شکل زیبایی می­ آرایند و هنگام شروع و پایان کلاس، کاراته­ کایان درحالی که دو زانو روی زمین نشسته­ اند کمی رو به جلو خم می­شوند و به آن ادای احترام می­کنند (شین­ ذن­ نی).

دو طومار بزرگ به خط «کانجی» (خط­ تصویری) با فاصله­­ مساوی از چپ و راست در مرکز «شین­ زا» آویزان شده است. در وسط طاقچه هم عکس کوچکی از «اویاما» قرار دارد و در طرفین یادگاری­هایی که برای اویاما ارزش معنوی داشته است. این­ها مفاهیمی­ اند که به روح «شین ­زا» یا «کامی» Kami تعلق یافته بودند. خارجی­ ها غالبا به اشتباه «شین ­زا» را سمبل مذهبی یا نوعی عبادتگاه دینی تصور می­کنند

در صورتیکه «شین­زا هیچ­ ربطی به دین و مذهب ندارد»

موضوع مهم و ارزشمندی که در اکثر باشگاه ­ها و سبک­ ها فراموش شده و یا مورد کم توجهی قرار می­گیرد. احترام به کسانی که قبل از ما کاراته تمرین می­ کردند. سال­ ها قبل با جسم و جان و مال و اندیشه­ خود سبب گشایش و هموار شدن راه کاراته را فراهم نموده­ اند و امروز یا در بین ما نیستند یا از دنیا رفته ­اند  کسانی که امروز از گوهر وجود آنان بهره می­بریم در این­جا بوده ­اند و یا از این راه گذشته­ اند. عظمت عطر وجود آنان باقی مانده و شامه­ جان­مان را نوازش می­دهد و روح­مان از اندیشیدن به مقام معنوی آن بزرگان تلطیف می­گردد.

«شین ذن نی ری» یعنی این­که به گذشتگان و بزرگان هنرهای رزمی و کاراته احترام  می­گذاریم و یاد و خاطره­ آنان را گرامی می­داریم. گرچه هرگز ملاقات­شان نکرده­ ایم، ولی اثر وجود پر معنی­ شان تا امروز ادامه داشته و بر ما سایه انداخته است. گرچه دوریم و یا دست­مان از آنان کوتاه است، ولی به یادشان جامی سرشار از عشق می­نوشیم.

درس ارزشمند و والایی که امروز از بزرگان کاراته می­گیریم، اخلاقی است که در پرتو این نفس فروتن می­ آموزیم. مهمترین آموزشی که به ما می­دهند درس تواضع و مشق کردن روزمره­ آن­ است. «شین زن ری» مشق عاشقی و افتادگی است و متاع نادری است که در دنیای کاراته به آن دسترسی داریم. باید به غنای درون رسید. باید از درون، احساس فروتنی کرد. احساس نیستی و خلأ کنیم و آن­گاه به استغنا برسیم. مشت و لگد و فنون، سمبل­ های مادی و میرا و ناپایدارند، شخصیت انسانی و وجه اجتماعی کاراته­ کا، مانا و جاودان است.

شمس به مولانا گفت: «تو خیلی فربه شده­ ای، ورم کرده ­ای، عناوین و القاب زیادی به تو چسبیده… با این­ها نمی­توانی آزاد و راحت حرکت کنی، به نیکی و کمال  نمی­رسی، مکر آن­که خود را سبک و لاغر کنی مگر آن­که چیزی را که دوست داری ببخشی. چیزی که به جانت چسبیده را بتوانی از خودت جدا سازی». هرگاه نزدیم، هرگاه قدرت عصبانی نشدن را یافتیم. هرگاه توانستیم خشم خود را فرو خوریم، هرگاه علاقه و میل نفسانی خود را در لحظه ­ای سرنوشت ساز تحدید کرده و لگام زدیم، هرگاه جواب بدی را با خوبی دادیم و عادت کردیم از دیگران تشکر کنیم، حتی برای کاری کوچک، آن­وقت گام در راهی گذاشته­ ایم که به نهایت حقیقت ختم می­گردد.