گیچین فوناکوشی

استاد گیچین فوناکوشی (  ۱۹۵۷- ۱۸۶۸ ) پدر کاراته – دوی نوین، در ماه می ۱۹۲۲ به عنوان رئیس اوکیناوا شیبوی ( یک انجمن کاراته) توسط وزارت آموزش و پرورش توکیو دعوت شد تا در یک نمایش هنرهای رزمی سنتی شرکت کند که برگزاری این مراسم توسط خود دولت ژاپن حمایت می شد. بدین ترتیب، او اولین کسی بود که سبک منحصر به فرد اوکیناوایی ( می توانید برای آشنایی بیشتر با تکنیک اوکیناوا اینجا را کلیک کنید ) را در سرزمین ژاپن به نمایش می گذاشت. او با کمک و همکاری مردانی چون جیگورو کانو” پدر جودو” و هاکودو ناکایاما استاد شمشیر زنی، در توکیو اقامت نمود، تا به ترویج هنر رزمی بپردازد.
فوناکوشی همزمان با تدریس در دانشگاه ها ، مرکز فرماندهی پلیس و سایر حوزه های قضایی در حالی که تمام تلاش خود را داشت تا هنررزمی ناشناخته اش را معرفی کند، در معبد انگاکوجی در کاماکورا زیر نظر چیف  ابوت اکون ذن را آموخت. استاد فوناکوشی در سال ۱۹۲۹ نام جدیدی بر این رشته گذاشت که در اکیناوا به نام ته (دست) یا دست چینی معروف بود. فوناکوشی عبارت “چینی ” را که در زبان ژاپنی، کارا تلفظ می شود، با یک واژه هم آوا به معنای ” خالی ” جایگزین کرد. بدین ترتیب به جای کاراته – جوتسو ” تکنیک دست چینی ” این هنر به کاراته – دو یا راه و روش دست خالی شناخته شد.

انتخاب واژه کارا یا ” خالی” بیانگر جنبه زیر بنایی کاراته – دو است که مبتنی بر دفاع شخصی و مقابله با دشمن با استفاده از دست های غیر مسلح است. ایده خالی بودن، همزمان مفهومی از طریق بودا را تداعی می کند که به معنای ” ماهیت تهی بودن جهان یا جهان خالی از ماهیت ” است. اساس طریق بودا در کتاب قلب سوترا گنجانده شده است.معادله ماهیت و تهی بودن، ناشی از بطن آموزش کتاب ” سوترای قلب ” است و نشان می دهد که گیچین فناکوشی تشابه چشمگیری میان بودا و گنجینه کاراته اش یافت.

از آنجایی که حمل سلاح در اکیناوا ممنوع بود، سبک سنتی کاراته-جوتسو مخفیانه میان جنگجویان، هم به عنوان دفاع شخصی و هم به عنوان یک سلاح مهلک کارآمد، گسترش پیدا کرد. وقتی که هنر رزمی به کاراته –دو تغییر نام یافت شکل های سنتی تمرین در اولویت دوم قرار گرفتند و آنها به طریقی برای پرورش روح تبدیل شدند.” بیست اصل کاراته ” سالها بعد از تغییر نام هنر رزمی، با هدف راهنمایی معنوی هنرجویان کاراته، تکمیل شد.