ورزش در کنار بودو

لغت کانجی «بو» به معنی متوقف کردن نیزه است، و اشاره به راه و روشی دارد که در آن حریفی نباشد، در حقیقت حمله با عدم حمله تعویض شد. «فوناکوشی» به ­جای آن­که از  Jutsu به «دو» برسد، به­ طور طبیعی عمل ­کرد، برای او تحول در شخصیت کاراته­ کا اهمیت بیشتری داشت تا فنون رزمی. در ورزش ما به پیروزی فکر می­کنیم، ولی در «بودو» باید شکست را بیاموزیم، یعنی  گاهی ضربه بخوریم. این مساله به آموزش راهی برای برتری جستن بر پیروزی یا دفاع برمی­گردد، رفتن به فراسوی خودخواهی، تنها راهی که کاراته­ کا خود را با حریف یکی بداند.

در ژاپنی مثلی هست که می­ گوید «باختن برای بردن». در «بودو» وقتی ضربه­ ای می­خوریم باید قدردان باشیم چرا که از آن درس می­ گیریم. در رقابت­ های کاراته لازم است قوانینی وضع شود تا از به­ کارگیری بسیاری از فنون خطرناک گرفته شود، درست مثل تمرینات سربازی که در فضایی خاص آموزش می­دهند، و گاهی فراموش می­شود که در جنگ واقعی قانونی وجود ندارد و دشمن از همه طرف حمله می­کند. بسیاری از قوانین حاکم در مسابقات کاراته (کنترلی) در رویارویی واقعی بی­ معنی هستند.

در مسابقه کاراته­ کا فقط از روبرو عکس­ العمل نشان می­دهد، و اگر حواسش به پشت سر باشد فقط زمان را از دست می­دهد. مثلا در بوکس ضربات را فقط به بالاتنه می­زنند، چون­ ضربه زدن به قسمت­های پایین تنه ممنوع است، ازاین­رو گارد و دفاع دست هم بالاست، برای این­که بوکسور مطمئن است حریف به پاهایش ضربه نمی­زند. ولی در کاراته سطح بیشتری از بدن مورد اصابت قرار می­گیرد، درنتیجه شیوه­ دفاع (Kamae) هم تغییر می­ کند.

در جودو مبارزه با شتاب آغاز می­ شود، آن هم بدون فکر کردن؛ به امکان بالقوه­ حمله­  حریف از جهات مختلف. فاصله و زمان­ دهی در جودو معنی ندارد. درگذشته، تمرینات «کندو» بیشتر روی داچی «کوکوتسو» بود. امروزه، به­ خاطر قوانین ورزشی دیگر خبری از حمله به پایین تنه «gedan» نیست و وضعیت دفاع صرفا متوجه بالا تنه شده. درگذشته ضربات مشت صورت و گردن را نشانه می­گرفت، ولی امروزه حمله به سر خطا محسوب می­شود (البته در سبک کیوکوشین). پس میتوان مدعی شد: ورزش در کنار بودو معنی میدهد. یعنی مهار خشم هم در آن وجود دارد.