کمربند سیاه

کمربند سیاه

رسیدن به کمربند سیاه مهمترین مساله در زندگی هر کاراته­ کایی ا­ست، آرزو و هدف مشترک همه­ هنرجویان، ولی این آرزوی بزرگ، برای خیلی­ ها رویایی دست­ نیافتنی باقی می­ماند. کمربند سیاه از طرفی رنگی بدون رنگ است، و از طرفی همه­ رنگ ­ها را در خود جمع دارد. اگر به سطحی سیاه نور شدید آفتاب بتابد، امواج نورانی را چنان جذب می­کند و گرم می­شود که نمی­توان آن را لمس کرد، این مثال را می­توان به شعاری برای یک هنرجوی کمربند سیاه تبدیل کرد: آن­قدر داغ است که دست را می­ سوزاند! تمرینات او چنین دیدگاهی را باید منعکس بسازد.

سیاه رنگ قدرت و نیروست. بار دیگر با استفاده از مقایسه­ نقاش و رنگ­ هایش باید بگوییم که رنگ سیاه چنان رنگ­ دانه ­های قدرتمندی دارد که نمی­توان آن را به آسانی با رنگ­ های دیگر پوشاند. کمربند سیاه سمبل قدرتمندترین کمربند کاراته است و هیچ کمربندی به پای آن نمی­رسد. پا گذاشتن به درجه­ شودان Shodan (کمربند سیاه دان یک) به­ منزله­ پایان سفر نیست، بلکه آغازی جدید می­باشد. در این مرحله جایی برای غرور و خودخواهی باقی نمی­ماند. فکر این­که هنرجو دارای چنین صفاتی باشد مردود است. اساسا به کسی با این خصوصیات اخلاقی نباید کمربند سیاه داد.

کمربند سیاه ده دان دارد (مانند ده مرحله­­ کمربندهای رنگی) هر یک از این سطوح اهمیت ویژه­ خود را دارد. هنرجو برای رسیدن به کمربند سیاه مجبور به انجام تمریناتی خستگی ناپذیر است، او سال­ های زیادی از زندگی خود را صرف کاراته کرده است. کمربند سفید او در طول زمان به تدریج سیاه می­شود، همین موضوع برای کمربند سیاه هنرجو هم اتفاق می­ افتد و در پس سالیان طولانی تمرین به آرامی رنگ می­بازد، لبه ­های آن فرسوده می­شوند و دوباره رو به سفیدی می­گذارد. در حقیقت این­ چرخه به­ صورت اجتناب ­ناپذیری کامل می­شود و استاد بار دیگر تبدیل به هنرجو می­گردد. کل این فرآیند ممکن است تنها در محدوده ­ای که مافوق تکنیک محض ­باشد، یا مافوق بازی­ های ذهنی، مافوق فهم یک انسان معمولی، دوباره تکرار شود.

دوران یودانشا  Yodansha دارای چنین محدوده­ای است.